لغتنامه دهخدا
توضؤ. [ ت َ وَض ْ ض ُءْ ] (ع مص ) (از: «وض ء» دست و روی شستن . (زوزنی ) (دهار) (آنندراج ). دست و پا شستن . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). و فی الحدیث : توضاء و امما غیرت النار؛ ای نظفوا ایدیکم . (اقرب الموارد). || وضو کردن نماز را: توضأت للصلوة؛ وضو کردم نماز را.(منتهی الارب )