جه جهلغتنامه دهخداجه جه . [ ج ِ ج ِ ] (اِخ ) دهی از دهستان هلایجان بخش ایزه ٔ شهرستان اهواز. کوهستانی معتدل است . سکنه 195 تن . آب آن از چشمه و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت است . راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6</span
زه زهلغتنامه دهخدازه زه . [ زِه ْ زِه ْ ] (صوت مرکب ) ادات تحسین . تأکید زه . (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به زه شود.
گزهلغتنامه دهخداگزه . [ گ َ زَ ] (اِ) نوعی از تیر و پیکان باشد. || چوبی که بدان نقاره نوازند. (آنندراج ) (غیاث ).
لب گزهلغتنامه دهخدالب گزه . [ ل َ گ َ زَ / زِ ] (اِمص مرکب ) لب گزک . گزیدن لب به دندان به علامت پشیمانی یا اشاره به کسی برای سکوت او.
لب گزکلغتنامه دهخدالب گزک . [ ل َ گ َ زَ ] (اِمص مرکب ) لب گزه .- لب گزک رفتن ؛ گزیدن لب به دندان بعلامت پشیمانی یا اشاره به کسی برای امر بسکوت او.
زبان گزه رفتنلغتنامه دهخدازبان گزه رفتن . [ زَ گ َ زَ / زِ رَ ت َ ] (مص مرکب ) (درتداول برخی از مردم ایران )، زبان گزیدن برای تنبیه کسی بر کار و یا سخنی ناصواب . لب بدندان گرفتن . لب گزیدن . زبان گزیدن . نظیر چشم غره رفتن .
دوگزهلغتنامه دهخدادوگزه . [ دُ گ َ زَ / زِ ] (ص نسبی ، اِ مرکب ) دو چوبند به درازی یک ذرع که در میان آنها دامی مشبک بندند و کبوتر بیگانه را از آن گیرند. (لغت محلی شوشتر).- دو گزه خوردن ؛ کنایه از متوحش شدن و رم خوردن باشد به سببی .