باوندلغتنامه دهخداباوند. [ وَ ] (اِخ ) باوند شاپور پسر کیوس پسر قباد پسر فیروز از ملوک مازندران . اول سلاطین طبقه ٔ اول از طبقات ثلاث آنها که به ملوک جبال معروفند. رجوع به حبیب السیر چ خیام ، ج 2 ص 335 و <span class="hl" dir="
باوندفرهنگ نامها(تلفظ: bāvand) (در اعلام) نام پسر شاپور اسپهبد طبرستان که نسبت خود را به کیوس برادر انوشیروان میرسانید ؛ نام سلسلهای از امرای محلی مازندران (آل باوند) .