آتش زنه

'ātašzane

معنی

۱. سنگی خاکستری‌رنگ که با زدن آن بر فولاد جرقه ایجاد می‌شود.
۲. = چخماق

جست‌وجوی دقیق

آتش زنه

لغت‌نامه دهخدا

آتش زنه . [ ت َ زَ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) چیزی که با آن بسودن و اصطکاک آتش پدید آرند، خواه از دو چوب باشد که زبرین را زند و زیرین را زنده گویند، و خواه از آهن و سنگ بود که آن را سنگ و چخماق خوانند. زند و زنده . قداحه . مقدحه . چخماق <span cla

آتش زنه

فرهنگ فارسی عمید

۱. سنگی خاکستری‌رنگ که با زدن آن بر فولاد جرقه ایجاد می‌شود.۲. = چخماق

آتش زنه

دیکشنری فارسی به انگلیسی

punk, tinder

آتش زنه

فرهنگ فارسی معین

( ~. زَ نِ) (اِمر.) سنگ چخماق .

جست‌وجوی هم‌آوا

آتش و پنبه،آتیش و پنبه

گویش تهرانی

دو چیز متضاد، زن و مرد تنها

حتش

لغت‌نامه دهخدا

حتش . [ ح َ ] (ع مص ) حتش قوم ؛ گرد آمدن آنان . آماده گشتن آنان . || پیوسته نگریستن در چیز. || برانگیخته شدن به نشاط. (منتهی الارب ).

حتش

لغت‌نامه دهخدا

حتش . [ ح َ ت َ ] (اِخ ) موضعی است به سمرقند. و از آنجاست ، احمدبن محمدبن عبدالجلیل حتشی . (تاج العروس ) (منتهی الارب ).

اتش

لغت‌نامه دهخدا

اتش . [ اَ ت َ ] (اِخ ) جدّ محمد وطی پسران حسن صغانی انباری که از محدثان بوده اند.

آتش

لغت‌نامه دهخدا

آتش . [ ت َ ] (اِ) (از زندی آترس ، و اوستایی آتر، و سانسکریت هوت آش ، خورنده ٔ قربانی ؛ از: هوت ، قربانی + آش ، خورنده ) یکی از عناصر اربعه ٔ قدما و آن حرارت توأم با نوری است که از بعض اجسام سوختنی برآید چون چوب و ذغال و امثال آن . آذر. آدر. ورزم . تش . آدیش . وَداغ . بلک .

جست‌وجوی متن

ژند

فرهنگ فارسی معین

( ~.) (اِ.) آتش زنه .

زنده

فرهنگ فارسی معین

( ~.) (اِ.) آتش زنه .

تش پولاسنگ

گویش مازنی

سنگ آتش زنه

آتش برگ

فرهنگ فارسی عمید

آتش‌زنه؛ آتش‌گیره.

زندیشم

لغت‌نامه دهخدا

زندیشم . [ زَ ؟ ] (اِ) آتش زنه ٔ چوبین . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). رجوع به زند بمعنی آتش زنه شود.

جست‌وجوی هم‌آغاز

آتش

لغت‌نامه دهخدا

آتش

لغت‌نامه دهخدا

آتش .[ ت َ ] (اِخ ) تخلص شاعری فارسی از متأخرین که اصل وی از حِلّه و مسکنش فریدن اصفهان بوده و در تذکره هابه نام آتش اصفهانی یاد شده است . و نام اصلی او را ذکر نکرده اند. تخلص خواجه علی حیدر شاعر هندوستانی که به فارسی و اردو شعر میگفته و بهر دو زبان دیوان اشعار داشته و در سا

آتش

فرهنگ فارسی عمید

۱. آنچه از سوختن چوب یا زغال یا چیز دیگر به‌ وجود می‌آید و دارای روشنی و حرارت است.۲. [مجاز] گرما؛ حرارت.۳. [مجاز] ناراحتی؛ اندوه.۴. گلوله.۵. [قدیمی] از عنصرهای چهارگانه؛ آذر.۶. [قدیمی] شراب.&lang; آتش افروختن: (مصدر متعدی)۱. آتش روشن کردن.۲. [مجاز] فت

آتش

دیکشنری فارسی به انگلیسی

ardor, discharge, fire, gunfire, pyro-

آتش

فرهنگ فارسی معین

(تَ یا تِ) [ په . ] ( اِ.) شعله و حرارتی که از سوختن اشیاء حاصل شود، آذر، آتیش . ؛آب در ~داشتن یا بودن کنایه از: کم شوق بودن . ؛ ~ کسی تند بودن کنایه از: سخت متعصب و پرشور بودن . ؛ ~ زیر خاکستر کنایه از: فتنه و آشوب پنهانی .

جست‌وجوی هم‌قافیه

دو آتش

لغت‌نامه دهخدا

دو آتش . [ دُ ت َ ] (اِ مرکب ) کنایه از لب معشوق باشد. دو غنچه . (آنندراج ) (برهان ) (ناظم الاطباء).

پیشه آتش

لغت‌نامه دهخدا

پیشه آتش . [ش َ / ش ِ ت َ ] (اِ مرکب ) کنایه از کار شیطان بود. (انجمن آرا). کنایه از کارهای شیطانی باشد. (برهان ).

خان آتش

لغت‌نامه دهخدا

خان آتش . [ ن ِ ت َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) لقب است مر رؤسای فرقه ٔ علی اللهی را. (از یادداشتهای مرحوم دهخدا).

خوان آتش

لغت‌نامه دهخدا

خوان آتش . [ خوا / خا ن ِ ت َ / ت ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) آتشدان . محلی که در آن آتش افروزند.

زایل وتدآتش

لغت‌نامه دهخدا

زایل وتدآتش . [ ی ِ ل ِ وَ ت َدِ ت َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) زائل وتد آتش . در اصطلاح اهل رمل ، سومین خانه از خانه های آتشی را گویند.(از کشاف اصطلاحات الفنون ). رجوع به زایل وتد شود.

درپیوند

بیشتر بدانید

آتش زنه

'ātašzane

معنی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به انگلیسی

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌آوا

گویش تهرانی

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

فرهنگ فارسی معین

فرهنگ فارسی معین

گویش مازنی

فرهنگ فارسی عمید

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

دیکشنری فارسی به انگلیسی

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا