آشناروفرهنگ فارسی عمید۱. معروف؛ رویشناس؛ شناخته: ◻︎ از این آشنارویتر داستان / خنیده نیامد برِ راستان (نظامی۵: ۷۶۲).۲. یار و دوست.۳. آنکه شایستۀ دوستی و مصاحبت باشد: ◻︎ در این عهد از وفا بویی نماندهست / به عالم آشنارویی نماندهست (خاقانی: ۷۴۸).۴. مطلوب؛ خواسته.
آشنارویلغتنامه دهخداآشناروی . [ ش ْ / ش ِ ] (ص مرکب ) روشناس . دلنشین . دلپذیر. مقابل دشمن روی : آشناروی دیده ٔ عرفان گر نداری ز عارفان بستان . سنائی .در این عهد از وفا بویی نمانده ست بعالم آشنارو
اسنوریلغتنامه دهخدااسنوری . [ اِ ] (اِخ ) یکی از مشاهیر دانشمندان ایسلاند. مولد وی سال 1178 م . در شهرک داله سیسل از کشور ایسلاند. وی به سال 1241 بقتل رسید. دو تصنیف راجع به اساطیر و ضروب امثال جزیره ٔ مزبور در زبان ایسلاند دار
آشنارویلغتنامه دهخداآشناروی . [ ش ْ / ش ِ ] (ص مرکب ) روشناس . دلنشین . دلپذیر. مقابل دشمن روی : آشناروی دیده ٔ عرفان گر نداری ز عارفان بستان . سنائی .در این عهد از وفا بویی نمانده ست بعالم آشنارو
نسیملغتنامه دهخدانسیم . [ ن َ ] (ع اِ) باد نرم . (منتهی الارب ) (غیاث اللغات ) (از صراح ) (از منتخب اللغات ) (آنندراج ). دم باد. (منتهی الارب ). بادخوش . (دستوراللغة) (زمخشری ) (دهار). اول بادی که وزیدن گیرد. (از صراح ). باد خنک . هواء بارد. (از بحر الجواهر). اول هر باد. نفس باد. (یادداشت مؤ
حسنلغتنامه دهخداحسن . [ ح ُ ] (ع اِمص ) نیکوئی . (ترجمان عادل ). نیکوی . نیکی . بهجت . خوبی . جمال . بَهاء. خوبرویی . زیبائی . اورنگ . افژنگ . غبطت . ملاحت . رونق . (ناظم الاطباء). فروغ . نزاکت . لطافت . خوشی . (ناظم الاطباء). درستی . صحت . استواری . نقیض قبح . ج ، مَحاسِن برخلاف قیاس . صاحب
زلفلغتنامه دهخدازلف . [ زُ ] (اِ) موی سر. گیسو. (فرهنگ فارسی معین ). فارسیان زلف بالضم ، بمعنی موی چند که بر صدغ و گرد گوش روید و مخصوص محبوبان است استعمال کنند و این مجاز است از جهت سیاهی . (آنندراج ). در اصل به ضم اول و فتح لام لفظ عربی است . جمع زلفة بالضم که بمعنی پاره ٔ شب است و فارسیان
خطلغتنامه دهخداخط. [ خ َطط ] (ع مص ) گائیدن زن رابجماع خط. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). منه : خط المراءة خطا. (منتهی الارب ). || کم و اندک خوردن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ).منه : خط فلان ؛ کم و اندک خورد فلان . (منتهی الارب ). || شکافتن گور را. (منتهی الارب ) (از
آشنارویلغتنامه دهخداآشناروی . [ ش ْ / ش ِ ] (ص مرکب ) روشناس . دلنشین . دلپذیر. مقابل دشمن روی : آشناروی دیده ٔ عرفان گر نداری ز عارفان بستان . سنائی .در این عهد از وفا بویی نمانده ست بعالم آشنارو