اباحهفرهنگ فارسی عمید۱. مباح کردن؛ حلال دانستن؛ جایز شمردن؛ روا دانستن.۲. مشترک دانستن اموال و املاک.
ابوحیهلغتنامه دهخداابوحیه . [ اَ ؟ ] (اِخ )قیسی وادعی همدانی . کوفی . از تابعین است . او از علی و از وی ابواسحاق روایت کند. (تاریخ کبیر بخاری ).
ابیوهةلغتنامه دهخداابیوهة. [ اَ هََ ] (اِخ ) قریه ای از صعید مصر به اشمونین . (معجم البلدان ). و آنرا اتنوهه نیز گفته اند.
اباحیهلغتنامه دهخدااباحیه . [ اِ حی ی َ ] (ع ص نسبی ، اِ) جماعت ملحدان ، که چیزی را حرام و ناروا ندانند.
ابوحیة النمیریلغتنامه دهخداابوحیة النمیری . [ اَ ح َی ْ ی َ تِن ْ ن َ ] (اِخ ) شاعر عرب . دیوان او را سکری و اصمعی گرد کرده اند و دارای پنجاه ورقه شعر است . (ابن الندیم ).
حظارةلغتنامه دهخداحظارة. [ ح ِ رَ ] (ع مص ) حجر. (تاج المصادر بیهقی ). بازداشتن . حظرة. (مهذب الاسماء). منع. مقابل اباحه .
اذنلغتنامه دهخدااذن . [ اَ ذَ ] (ع مص ) اِذن . اَذانت . || دانستن . || اباحة. (اقرب الموارد). || استماع . (اقرب الموارد). گوش داشتن . (زوزنی ). گوش فراداشتن .
اباحتفرهنگ فارسی معین(اِ حَ) [ ع . اباحة ] (مص م .) 1 - حلال کردن ، روا دانستن . 2 - جایز. 3 - به تکلیف اعتقادی نداشتن و انجام محّرمات را جایز دانستن .