اسپندارمذلغتنامه دهخدااسپندارمذ. [ اِ پ َ م َ ] (اِخ ) در اوستا سپنتا آرمئیتی ، در پهلوی سپَندارمَت ، در فارسی سپندارمذ و اسپندارمذ و اسفندارمذ و سفندارمذ. سپنت صفت است بمعنی مقدس که بعدها به آرمئیتی متصل شده است ، و آن خود مرکب است از دو جزء: اَرِم که قید است بمعنی درست ، آنچنانکه باید و شاید، بج
اسپندارمذفرهنگ فارسی عمید۱. در آیین زردشتی، فرشتۀ نگهبان زمین و موکل بر روز پنجم هر ماه خورشیدی.۲. ماه اسفند.۳. روز پنجم از هر ماه خورشیدی: ◻︎ سپندارمذروز خیز ای نگار / سپند آر ما را و جام می آر (مسعودسعد: ۵۴۵).
اسپندارمذفرهنگ فارسی معین( ~. مَ) [ په . ] (اِمر.) = اسفندار. اسفندارمذ:1 - پنجمین امشاسپند از امشاسپندان دین زرتشتی ، نگهبان زمین . 2 - آخرین ماه از سال شمسی ؛ اسفند. 3 - نام روز پنجم از هر ماه شمسی .
سپندارفرهنگ نامها(تلفظ: sepandār) (= اسپندارمذ) به معنی بردباری و فروتنی مقدس ؛ (در اعلام) نام پسر گشتاسب شاه ایران که آن را اسفندیار و سپندیار گویند.