اسکرهلغتنامه دهخدااسکره . [ اُ ک َ رَ / رِ / اُ ک َرْ / ک ُرْ رَ / رِ ] (اِ) کاسه ٔ سفالی و جام آبخوری باشد. (برهان ) (انجمن آرا). کاسه ٔ گلین . کاسه ٔ گلی .
اسکرهفرهنگ فارسی عمیدکاسۀ سفالی؛ جام آبخوری؛ نوعی پیمانه: ◻︎ بحر را پیمود هیچ اسکرهای؟ / شیر را برداشت هرگز برهای؟ (مولوی: ۸۴۴).
اشقرهلغتنامه دهخدااشقره . [ اَ ق َ رَ / رِ ] (اِ) هیزم نیم سوخته را گویند. (فرهنگ خطی ) (ناظم الاطباء). زغال افروخته ٔ خاموش کرده . (ناظم الاطباء).
اشکرهلغتنامه دهخدااشکره . [ اِ ک َ رَ / رِ ] (اِ) هر مرغ شکاری از اقسام باز و باشه و غیر آنها : اشکره را از پی جوق کلنگ هست چو آویزش قصاب چنگ . امیرخسرو.شِکره مخفف اشکره است . (فرهنگ نظام ). طایر شک
اشکریةلغتنامه دهخدااشکریة. [ اِ ک َ ی َ ] (معرب ، اِ) (ازاسپانیولی اسکریا ) ماده ٔزجاجی که در کف فلزات مذاب یافت میشود. کف . خبث . زبد. و یعرف بالاشکریة خبث الحدید. (از دزی ج 1 ص 25).
عسکرةلغتنامه دهخداعسکرة. [ ع َ ک َ رَ ] (ع مص ) در هم نشستن تاریکی شب . (از منتهی الارب ): عسکر اللیل : تاریکی شب متراکم و انبوه گشت . (از اقرب الموارد). || گرد آمدن یا در سختی افتادن قومی . (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || لشکری گردیدن کسی . (از منتهی الارب ) (آنندراج ). ||
سکرهفرهنگ فارسی معین(سُ رَ یا رِ) (اِ.) [ معر. ] = اسکوره . اسکره . اسکرچه . سکرچه . سکرجه : 1 - کاسة گلی . 2 - پیاله ای است که مقداری معین جا بگیرد.
سکرهلغتنامه دهخداسکره . [ س ُک ْ ک ُ رَ / رِ / س ُک ْ ک َ رَ / رِ] (اِ) کاسه ای را گویند که از گل ساخته باشند. (برهان ). کاسه ٔ گلی که خرد باشد و اسکره نیز آمده . (غیاث ). کاسه ٔ گلی و آن را
الغتنامه دهخداا. [ اُ ] (حرف ) همزه ٔمضمومه . در کلمات ذیل گاه همزه ٔ مضمومه حذف شود: ستخوان ، بجای استخوان : آنگه بیکی چرخشت اندر فکندْشان بر پشت لگد بیست هزاران بزندْشان رگها ببردْشان ستخوانها بکندْشان پشت و سر و پهلوی بهم درشکندْشان . <p c