لغتنامه دهخدا
اصحاء. [ اِ ] (ع مص ) اصحاء سَکْران ؛ هشیار شدن مست از مستی . (منتهی الارب ). بهوش آمدن مست و مشتاق . (قطر المحیط) (از اقرب الموارد). || اصحاء آسمان ؛ گشاده و بی ابر شدن و پریشان و متفرق گردیدن از وی ابر. (منتهی الارب ). صاف شدن آسمان . باز شدن هوا. اصحاء روز وآسمان ؛ رفتن اب