اغراق آمیزلغتنامه دهخدااغراق آمیز. [ اِ ] (ن مف مرکب ) سخن آمیخته به اغراق یا تجاوز از حد در قول یا در فعل .
اغراقلغتنامه دهخدااغراق . [ اِ ] (ع مص ) غرقه کردن . یقال : اغرقه فی الماء فغرق . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). غرق کردن . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). غرق گردانیدن . تغریق . (از اقرب الموارد). غرقه کردن . (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). || پر گردانی
اغراقلغتنامه دهخدااغراق . [ ] (اِخ ) سیف الدین از امرای ترک سلطان جلال الدین منکبرنی . رجوع به جهانگشای جوینی ج 1 ص 106 و 109 شود.
اغراقفرهنگ فارسی عمید۱. زیاده‌روی کردن در توصیف کسی یا چیزی.۲. (ادبی) در بدیع، مبالغه و افراط و زیاده‌روی در مدح یا ذم کسی یا چیزی؛ گزاف‌گویی، مانند این شعر: هرگز کسی نداد بدینسان نشان برف / گویی که لقمه‌ای‌ست زمین در دهان برف (کمال اسماعیل: ۴۰۷).
اغراقلغتنامه دهخدااغراق . [ اِ ] (ع مص ) غرقه کردن . یقال : اغرقه فی الماء فغرق . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). غرق کردن . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). غرق گردانیدن . تغریق . (از اقرب الموارد). غرقه کردن . (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). || پر گردانی
اغراقلغتنامه دهخدااغراق . [ ] (اِخ ) سیف الدین از امرای ترک سلطان جلال الدین منکبرنی . رجوع به جهانگشای جوینی ج 1 ص 106 و 109 شود.
اغراقفرهنگ فارسی عمید۱. زیاده‌روی کردن در توصیف کسی یا چیزی.۲. (ادبی) در بدیع، مبالغه و افراط و زیاده‌روی در مدح یا ذم کسی یا چیزی؛ گزاف‌گویی، مانند این شعر: هرگز کسی نداد بدینسان نشان برف / گویی که لقمه‌ای‌ست زمین در دهان برف (کمال اسماعیل: ۴۰۷).
اغراقلغتنامه دهخدااغراق . [ اِ ] (ع مص ) غرقه کردن . یقال : اغرقه فی الماء فغرق . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). غرق کردن . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). غرق گردانیدن . تغریق . (از اقرب الموارد). غرقه کردن . (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ). || پر گردانی
اغراقلغتنامه دهخدااغراق . [ ] (اِخ ) سیف الدین از امرای ترک سلطان جلال الدین منکبرنی . رجوع به جهانگشای جوینی ج 1 ص 106 و 109 شود.
اغراقفرهنگ فارسی عمید۱. زیاده‌روی کردن در توصیف کسی یا چیزی.۲. (ادبی) در بدیع، مبالغه و افراط و زیاده‌روی در مدح یا ذم کسی یا چیزی؛ گزاف‌گویی، مانند این شعر: هرگز کسی نداد بدینسان نشان برف / گویی که لقمه‌ای‌ست زمین در دهان برف (کمال اسماعیل: ۴۰۷).
