لغتنامه دهخدا
افتراز. [ اِ ت ِ ] (ع مص ) بس و قطع کردن حکم جز اهل خود. (منتهی الارب ) (آنندراج ). بس و قطع کردن حکم جز برای اهل خود. (ناظم الاطباء). قطع کردن حکم جز خاندان خود را. (از اقرب الموارد). یقال : «افترز امره دون اهل بیته ؛ ای قطعه ». (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد
