اوتاد

'o[w]tād

۱. [جمعِ وَتَد] = وتد
۲. (تصوف) چهار یا هفت تن از پیشوایان و بزرگان طریقت که جهان هیچ‌گاه از وجود آنان خالی نیست و هرگاه یکی از آنان فوت شود نایبی جای او می‌نشیند؛ هفت‌تنان؛ هفت‌مردان: ◻︎ هفت‌فرزند تو که اوتادند / هر یکی غوث هفت‌کشور باد ـ قطبشان صدر صفهٴ ملکوت / که مقامش ز عرش برتر باد (عراقی: ۱۱۸).