هواخورلغتنامه دهخداهواخور. [ هََ خوَرْ / خُرْ ] (اِ مرکب ) هواکش . مجرایی که هوای خارج را به درون ساختمان می کشد.
هواخور جفتتایرtyre clearanceواژههای مصوب فرهنگستانحداقل فاصلۀ لازم بین دیوارههای دو تایر کنار هم بر جفتچرخ خودروهای باری
اواخرلغتنامه دهخدااواخر. [ اَ خ ِ ] (ع اِ) ج ِ آخرة. (ناظم الاطباء). || ج ِ آخر. (آنندراج ). || ج ِ اخیر. (از ناظم الاطباء) (آنندراج ).