ایطا

'itā

۱. (ادبی) در قافیه، تکرار کردن قافیه‌های شعر در لفظ و معنی که از عیوب قافیه است.
۲. [قدیمی] پایمال کردن.
⟨ ایطایِ خفی: (ادبی) تکرار کردن قافیه‌های شعر به‌طوری‌که ظاهر نباشد، مانند دانا و بینا، آب و گلاب، شاخسار و کوهسار.
⟨ ایطایِ جلی: (ادبی) تکرار کردن قافیه‌های شعر به‌طوری‌که ظاهر باشد، مانند دردمند و نیازمند، ستمگر و افسون‌گر، سیمین و زرین.