بتابلغتنامه دهخدابتاب . [ ] (اِ) ماده ای است از آهک و سنگ و گل که در زیر بنیان عمارات و کف خزینه ٔ حمام و امثال آن با آب مخلوط کرده ریزند. در شیرازلفظ مذکور را مخفف کرده بتو گویند. (فرهنگ نظام ).
بتابلغتنامه دهخدابتاب . [ ب َ ] (اِ) بتا. بهطه . و آن طعامی است که از برنج و روغن سازند. (صحاح الفرس ). و رجوع به بتا شود.
بتابلغتنامه دهخدابتاب . [ ب ِ ] (ص مرکب ) باتاب . تابدار. که تاب دارد : ای رخ رخشان جانان زیر آن زلف بتاب لاله ٔ عنبرحجابی یا گل سنبل نقاب . عنصری .از همچو تو دلداری دل برنکنم آری چون ناز کشم باری زان زلف بتاب اولی .<p clas
بیتابگویش خلخالاَسکِستانی: bitâv دِروی: bitâv شالی: bitâv کَجَلی: bi tâb کَرنَقی: bitâv کَرینی: bitâv کُلوری: bitâv گیلَوانی: bitâv لِردی: bitâv
بیتابگویش کرمانشاهکلهری: paše:w گورانی: paše:w سنجابی: paše:w کولیایی: paše:w زنگنهای: paše:w جلالوندی: paše:w زولهای: paše:w کاکاوندی: paše:w هوزمانوندی: paše:w
بتابانگویش اصفهانی تکیه ای: diš xus طاری: betâven طامه ای: botâvnan طرقی: nür xos کشه ای: nur bexos نطنزی: nur xos
بتابانگویش خلخالاَسکِستانی: da.tâvə.n دِروی: da.tâv.ân شالی: da.tâv.ân کَجَلی: nur av.dan کَرنَقی: nur dəran کَرینی: dətâvân کُلوری: datâvân گیلَوانی: datâvən لِردی: nur dəran
بتابانگویش کرمانشاهکلهری: betâwen گورانی: betâwen سنجابی: betâwen کولیایی: betâwen زنگنهای: betâwen جلالوندی: betâwen زولهای: betâwen کاکاوندی: betâwen هوزمانوندی: betâwen
سایگیلغتنامه دهخداسایگی . [ ی ِ ] (اِ) نام میوه ای . (آنندراج ) (بهار عجم ) : سایگی از پرتو مجلس بتاب سایه همی جست در آن آفتاب .میرخسرو (از آنندراج ).
پرکوسلغتنامه دهخداپرکوس . [ پ ُ ] (ص مرکب ) که کوس بسیار دارد. پرشکن . پرنورد. بسیار کیس : سر بتاب از حسد و گفته ٔ پرمکر و دروغ چوب ترمغزمخر جامه ٔ پرکوس و اریب . ناصرخسرو.و رجوع به کوس شود.
افروختگیلغتنامه دهخداافروختگی . [ اَ ت َ / ت ِ ] (حامص ) اشتعال . (زمخشری ). احتراق . اشتعال . درگرفتگی آتش . (ناظم الاطباء). روشنی . (یادداشت دهخدا) : گرچه همه کوکبی بتاب است افروختگی در آفتاب است .نظامی .</p
حجیزفرهنگ فارسی عمید= حجاز: ◻︎ شاهدان میکنَنْد خانهٴ زهد / مطربان میزنند راه حجیز (سعدی۲: ۴۶۱)، شمس حق و دین بتاب بر من و تبریزیان / تا که ز تف تموز سوزد پردۀ حجیز (مولوی۲: ۴۴۳).
خواب گم کردنلغتنامه دهخداخواب گم کردن . [ خوا / خا گ ُ ک َ دَ ] (مص مرکب ) خواب نبردن . خواب از دست دادن . بیخوابی کشیدن : زلف او درشد بتاب و چشم من درشد به آب چشم من گم کرد خواب و زلف او گم کرد سر.میرمعزی (از آنن
بتابانگویش اصفهانی تکیه ای: diš xus طاری: betâven طامه ای: botâvnan طرقی: nür xos کشه ای: nur bexos نطنزی: nur xos
بتابانگویش خلخالاَسکِستانی: da.tâvə.n دِروی: da.tâv.ân شالی: da.tâv.ân کَجَلی: nur av.dan کَرنَقی: nur dəran کَرینی: dətâvân کُلوری: datâvân گیلَوانی: datâvən لِردی: nur dəran