بدخورلغتنامه دهخدابدخور.[ ب َ خوَر / خُرْ ] (نف مرکب ) کسی که دوا را بزحمت و اکراه خورد. (فرهنگ فارسی معین ). || (ن مف مرکب ) دوایی که خورده نشود از جهت کراهت طعم یا بوی . (آنندراج ). دارویی که بواسطه ٔ طعم تلخ و بدمزگی به اکراه خورده شود. (فرهنگ فارسی معین )
بیدخورلغتنامه دهخدابیدخور. [ خُرْ ] (اِخ ) دهی از دهستان براکوه بخش جغتای شهرستان سبزوار است و 645 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9).
بدخوارلغتنامه دهخدابدخوار. [ ب َ خوا / خا ] (ص مرکب ) مشکل . دشوار. سخت . (یادداشت مؤلف ).- بدخوار گشتن ؛ دشوار و سخت شدن : یکی کار بد خوار و دشوار گشت ابا کرد کشورهمه یار گشت .
بدخوارلغتنامه دهخدابدخوار. [ ب َ خوا / خا ] (نف مرکب ) بدخوراک . (ناظم الاطباء). بدغذا. (یادداشت مؤلف ). آنکه غذای بد خورد.- بدخوار گردانیدن ؛ بدخوراک کردن . اجداع ؛ بدخوار گردانیدن مادر کودک را. (منتهی الارب ).
بادخورلغتنامه دهخدابادخور. [ خوَرْ / خُرْ ] (اِ مرکب ) دریچه ای باشد برای گذر باد خصوصاً در سقف خانه برای کسب باد. (آنندراج ). دریچه ای که در بالای عمارت جهت تجدید هوا قرار دهند. (ناظم الاطباء). سوراخ و مدخل برای درآمدن هوا، سوراخی برای تجدید هوا. بادرو. بادگیر
بادخورلغتنامه دهخدابادخور. [ خوَرْ / خُرْ ] (اِخ ) دهی است از دهستان مزرج بخش حومه ٔ شهرستان قوچان . در 13هزارگزی شمال خاوری قوچان و 11هزارگزی خاور شوسه ٔ عمومی قوچان و باجگیران واقعست . سرزمین
بدخوراکیلغتنامه دهخدابدخوراکی . [ ب َ خوَ / خ ُ ] (حامص مرکب ) عمل بدخوراک : تعییل ؛ بدخوراکی . (منتهی الارب ).
بدخورشلغتنامه دهخدابدخورش . [ ب َ خوَ / رِ ] (ص مرکب ) بدغذا و بدخوراک . (ناظم الاطباء): وغل ؛ مرد بدخورش . (منتهی الارب ).
بدخوراکلغتنامه دهخدابدخوراک . [ ب َ خوَ / خ ُ ] (ص مرکب ) کسی که خوراکهای پست و خشن و نابجا خورد. (فرهنگ فارسی معین ).
خورلغتنامه دهخداخور. [ خوَرْ / خُرْ ] (اِ) هور. خورشید. آفتاب . مهر. شارق . شمس . ذُکاء. بیضا. بوح . یوح . عجوز. تبیراء. غزاله . لولاهه . ابوقابوس . حورجاریه . اختران شاه . لیو. نیر اعظم . نیر اکبر. ارنة. شرق . جای آن در فلک چهارم است . (یادداشت مؤلف ) <spa
بدخوراکیلغتنامه دهخدابدخوراکی . [ ب َ خوَ / خ ُ ] (حامص مرکب ) عمل بدخوراک : تعییل ؛ بدخوراکی . (منتهی الارب ).
بدخورشلغتنامه دهخدابدخورش . [ ب َ خوَ / رِ ] (ص مرکب ) بدغذا و بدخوراک . (ناظم الاطباء): وغل ؛ مرد بدخورش . (منتهی الارب ).
بدخوراکلغتنامه دهخدابدخوراک . [ ب َ خوَ / خ ُ ] (ص مرکب ) کسی که خوراکهای پست و خشن و نابجا خورد. (فرهنگ فارسی معین ).
