بدگو

badgu

معنی

بدزبان؛ بددهان؛ کسی که دشنام می‌دهد و حرف زشت می‌زند.

مترادف

۱. بدزبان، بددهن
۲. ملامتگر، ناسزاگو،
۳. نمام ≠ ستایشگر، مداح

جست‌وجوی دقیق

بدگو

فرهنگ فارسی عمید

بدزبان؛ بددهان؛ کسی که دشنام می‌دهد و حرف زشت می‌زند.

بدگو

بدگو. [ ب َ ] (نف مرکب ) کسی که گفتار زشت دارد. (آنندراج ). عیب گو. مفتری . آنکه فحش و زشت می گوید. (ناظم الاطباء). عیاب . (یادداشت مؤلف ). بدگوینده . بدگوی . بدزبان . بددهن : زبان بدگو چونانکه رسم اوست مراجدا فکند از آن حق شناس حرمت دان .

بدگو

فرهنگ مترادف و متضاد

۱. بدزبان، بددهن ۲. ملامتگر، ناسزاگو، ۳. نمام ≠ ستایشگر، مداح

بدگو

گویش تهرانی

تهمت زن

جست‌وجوی هم‌آوا

بدو و بدو

فرهنگ گنجواژه

فعالیت. بدو بدو کردن.

بیدو

لغت‌نامه دهخدا

بیدو. (اِخ ) (شبانکاره ) قریه ای است چهارفرسنگی میانه ٔ جنوب و مغرب ده کهنه بفارس . (از فارسنامه ٔ ناصری ).

بیدو

لغت‌نامه دهخدا

بیدو. (اِخ ) دهی است از دهستان حیات داود که در بخش گناوه ٔ شهرستان بوشهر واقع و دارای 106 تن سکنه است . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).

بیدو

لغت‌نامه دهخدا

بیدو. (اِخ ) دهی است از دهستان لیراوی که در بخش دیلم شهرستان بوشهر واقع و دارای 300 تن سکنه است . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).

بیدو

لغت‌نامه دهخدا

بیدو. (اِخ ) قریه ای است هفت فرسنگی شمال دیر بفارس . (از فارسنامه ٔ ناصری ).

جست‌وجوی مشابه

بدگونیا

فرهنگ فارسی عمید

در معماری، زمین یا صحن خانه که کج و اریب باشد. Δ آن را در قدیم شوم می‌پنداشتند.

بدگوهر

فرهنگ فارسی عمید

بداصل؛ بدذات؛ بدنژاد.

بدگوهری

فرهنگ فارسی عمید

بدگوهر بودن.

بدگویی

فرهنگ فارسی عمید

سخن زشت گفتن؛ دشنام دادن.

بدگواری

لغت‌نامه دهخدا

بدگواری . [ ب َ گ ُ ] (حامص مرکب ) سوءهضم . (یادداشت مؤلف ). بدطعمی . بدبویی : کباب دل دشمنان ترانبویند از بدگواری کلاب . سوزنی .و رجوع به گواریدن شود.