برکی

baraki

معنی

تهیه‌شده از برک: ◻︎ حاجت به کلاه برکی داشتنت نیست / درویش‌صفت باش و کلاه تتری دار (سعدی: ۹۲).

جست‌وجوی دقیق

برکی

فرهنگ فارسی عمید

تهیه‌شده از برک: ◻︎ حاجت به کلاه برکی داشتنت نیست / درویش‌صفت باش و کلاه تتری دار (سعدی: ۹۲).

برکی

لغت‌نامه دهخدا

برکی . [ ب َ رَ ] (ص نسبی ، اِ) منسوب به برک که بفتحتین است و آن قماشی باشد از پشم اشتر که اکثر لباس فقرا بآن باشد. (غیاث اللغات ) (آنندراج ). || کلاهی دراز که زهاد بر سر گیرند و بتازی بریس نامند، و باین معنی با کاف فارسی هم آمده است . (برهان ) (آنندراج ) (انجمن آرا) <span cl

برکی

فرهنگ فارسی معین

(بَ رَ) (ص نسب . اِمر.) بافته ای از پشم شتر که درویشان از آن کلاه دوزند.

برکی

گویش مازنی

ته دیگ

جست‌وجوی هم‌آوا

برقی

لغت‌نامه دهخدا

برقی . [ ب َ ] (ص نسبی ) منسوب است به برق رود و آنرا برقه نیز نامند و آن دهی است به قم . (الانساب سمعانی ).

برقی

لغت‌نامه دهخدا

برقی . [ ب َ ] (ص نسبی ) منسوب به برق در همه ٔ معانی . || هر دستگاه که با خود برق بحرکت درآید یا ایجاد حرکت کند چون چرخ برقی و تراموای برقی و اجاق برقی و غیره . || کسی که بکار برق و ساختن آلات و ادوات که منسوب به آن است پردازد. || بسرعت و بشتاب . زود: برقی برو برگرد.- <sp

برقی

لغت‌نامه دهخدا

برقی . [ ب َ رَ ] (ص نسبی ) منسوب به بَرَق بمعنی بره ، و برقی بیت کبیری است در خوارزم به بخارا. (از انساب سمعانی ). خواجه عبداﷲ برقی از سلسله ٔ خواجگان را این نسبت است . (یادداشت مؤلف ).

برقی

لغت‌نامه دهخدا

برقی . [ ب َ قی ی ] (اِخ ) رجوع به ابوالقاسم شود.

برقی

لغت‌نامه دهخدا

برقی . [ ب َ قی ی ] (اِخ ) رجوع به ابوبکر شود.

جست‌وجوی مشابه

برکیارق

لغت‌نامه دهخدا

برکیارق . [ ب َ رُ ] (اِخ ) ابن ملکشاه سلجوقی ، ملقب به رکن الدین و مکنی به ابوالمظفر. از پادشاهان مشهور سلسله ٔ سلاجقه و چهارمین پادشاه (486-498 هَ. ق .) آن سلسله ، پسر ارشد ملکشاه است . وی بنابر مشهور در سا

برکیاروق

لغت‌نامه دهخدا

برکیاروق . [ ب َ ] (اِخ ) برکیارق . رجوع به برکیارق شود.

برکینج

لغت‌نامه دهخدا

برکینج . [ ب َ ن َ ] (اِ) پرکینج . ناطف . قبیطاء. رجوع به پرکینج و ناطف و قبیطاء شود.

برکیارق

فرهنگ نام‌ها

(تلفظ: bare(a)kiāroq) (ترکی) کلاهش پاره شده ، آن که کلاهش شکسته است ؛ (به مجاز) امیر و صاحب مقام ؛ (در اعلام) نام فرزند ملک شاه سلجوقی ، ملقب به رکن‌الدین ومکنی [کنیه‌ی او] به ابوالمظفر از پادشاهان مشهور سلجوقی .

برکیین

گویش مازنی

خاریدن

جست‌وجوی متن

brakie

دیکشنری انگلیسی به فارسی

برکی

barkey

دیکشنری انگلیسی به فارسی

برکی

burkei

دیکشنری انگلیسی به فارسی

برکی

برنس

فرهنگ فارسی عمید

۱. کلاه دراز.۲. کلاه درویشی؛ برکی.۳. جامه‌ای که کلاه هم داشته باشد: بارانی.

پرکی

لغت‌نامه دهخدا

پرکی . [ پ َ رَ ] (ص نسبی ) (کلاه ...) کلاهی درویشان را تَرک تَرک : حاجت به کلاه پرکی داشتنت نیست درویش صفت باش و کلاه تتری دار. سعدی .و در بعض نسخ برکی آمده است .

جست‌وجوی هم‌آغاز

برکیارق

لغت‌نامه دهخدا

برکیارق . [ ب َ رُ ] (اِخ ) ابن ملکشاه سلجوقی ، ملقب به رکن الدین و مکنی به ابوالمظفر. از پادشاهان مشهور سلسله ٔ سلاجقه و چهارمین پادشاه (486-498 هَ. ق .) آن سلسله ، پسر ارشد ملکشاه است . وی بنابر مشهور در سا

برکیاروق

لغت‌نامه دهخدا

برکیاروق . [ ب َ ] (اِخ ) برکیارق . رجوع به برکیارق شود.

برکینج

لغت‌نامه دهخدا

برکینج . [ ب َ ن َ ] (اِ) پرکینج . ناطف . قبیطاء. رجوع به پرکینج و ناطف و قبیطاء شود.

برکیارق

فرهنگ نام‌ها

(تلفظ: bare(a)kiāroq) (ترکی) کلاهش پاره شده ، آن که کلاهش شکسته است ؛ (به مجاز) امیر و صاحب مقام ؛ (در اعلام) نام فرزند ملک شاه سلجوقی ، ملقب به رکن‌الدین ومکنی [کنیه‌ی او] به ابوالمظفر از پادشاهان مشهور سلجوقی .

برکیین

گویش مازنی

خاریدن

جست‌وجوی هم‌قافیه

دبرکی

لغت‌نامه دهخدا

دبرکی . [ ] (اِخ ) نام موضعی و شهری بوده است میان ارزنجان و ملطیه به آسیای صغیر. (عیون الانباء ج 2 ص 207).

حبرکی

لغت‌نامه دهخدا

حبرکی . [ ح َ ب َ کا ] (ع اِ) کنه . || ابر غلیظ. || ریگ توبرتو. || (ص ) مرد سطبرگردن ضعیف پا و درازپشت و کوتاه پا. (منتهی الارب ). مردم درازپشت کوتاه پای . ج ، حبرکیات . (مهذب الاسماء). || قومی حبرکی ؛ نیست شدگان و هالک . (منتهی الارب ).

تبرکی

لغت‌نامه دهخدا

تبرکی . [ ت َ ب َرْ رُ ] (اِ) سلام و تعظیم . (ناظم الاطباء). || (ص نسبی ) درتداول عامه ، تبرک یافته . مبارک شده . در مورد اشیائی که از اماکن مقدسه آرند: خرمای تبرکی . تسبیح تبرکی .

گبرکی

فرهنگ فارسی عمید

۱. زردشتی‌گری.۲. [مجاز] کافری.۳. (اسم، صفت نسبی منسوب به گبرک) ظرف شراب: ◻︎ دارم طمع ز جود تو یک گبرکی شراب / بفرست و بنده را مکن از خویش مشتکی (ابن‌یمین: ۵۴۶).

گبرکی

لغت‌نامه دهخدا

گبرکی . [ گ َ رَ ] (اِ) ظرفی باشد که شراب در آن کنند. (برهان ) (انجمن آرا) (آنندراج ) (جهانگیری ). ظرفی است شراب را چون کپ : دارم طمع ز جود تو یک گبرکی شراب بفرست و بنده را مکن از خویش مشتکی ور نیست گبرکی بفرست آنچه هست از آنک هرچ آید ا

ترجمه مقاله