بوالفضوللغتنامه دهخدابوالفضول . [ بُل ْ ف ُ ] (ع ص مرکب ) کنایه از یاوه گو. (آنندراج ). بیهوده گوی . (ناظم الاطباء) : این ابلهان که بی سببی دشمن منندبس بوالفضول و یافه درای وزنخ زنند. سنایی .همه جور زمانه بر فضلاست بوالفضول از جفاش
بوالفضایللغتنامه دهخدابوالفضایل . [ بُل ْ ف َ ی ِ ] (اِخ ) لقب خاقانی است : افضل الدین بوالفضایل بحر فضل فیلسوف دین فزای کفرکاه .رشید وطواط.
بوالفضلیلغتنامه دهخدابوالفضلی . [ بُل ْ ف َ ] (ص نسبی ) نوعی از تراش و اندام قلم . (نوروزنامه ، یادداشت بخط مؤلف ).
بوالفضلیلغتنامه دهخدابوالفضلی . [ بُل ْ ف َ ] (ص نسبی ) نوعی از تراش و اندام قلم . (نوروزنامه ، یادداشت بخط مؤلف ).
حارثلغتنامه دهخداحارث . [ رِ ] (اِخ ) مکنی به ابی الفضل از رجال نیمه ٔ اول قرن چهارم است . صاحب تاریخ سیستان گوید: باز خبر آمد که بوالفضل حارث و بوالفضل حصین بیعت کردند ببست عزیزبن عبداﷲ را اندر رجب سنه ٔ ثلث عشر و ثلثمائة. رجوع به تاریخ سیستان ص 312 شود.
سر درنیاوردنلغتنامه دهخداسر درنیاوردن . [ س َ دَ ن َ وَ دَ] (مص مرکب منفی ) امتناع کردن . اطاعت نکردن . تمرد کردن : گفت هین حصار بستدم و مرد کشتم و گرفتم ، هیچ بهانه ماند؟ و امیر بوالفضل باز ابی کرد و سر درنیاورد. (تاریخ سیستان چ بهار ص 377).
بللغتنامه دهخدابل . [ ب ُ ] (از ع ، اِ) در تداول فارسی زبانان مخفف ابوالَ .... است ، چون : بلقاسم ، ابوالقاسم . بلحسن ، ابوالحسن ، و بودن بل در بلهوس و بلفضول و غیره از این «بل » بعید نمی نماید. (یادداشت مرحوم دهخدا). مخفف بوالَ ... عربی = ابوالَ ... در آغاز اعلام مانند: بلقاسم ، بوالقاسم ،
بوالفضلیلغتنامه دهخدابوالفضلی . [ بُل ْ ف َ ] (ص نسبی ) نوعی از تراش و اندام قلم . (نوروزنامه ، یادداشت بخط مؤلف ).
پیرابوالفضللغتنامه دهخداپیرابوالفضل . [ اَ بُل ْ ف َ ] (اِخ ) حسن سرخسی . از مشایخ سرخس و پیر صحبت شیخ ابوسعید ابی الخیر است . (غزالی نامه ص 100).
قاضی ابوالفضللغتنامه دهخداقاضی ابوالفضل . [ اَ بُل ْ ف َ ] (اِخ ) هبة اﷲبن محمدبن هبة اﷲ. فقیهی است عابد و زاهد که پس از وفات پدر به قضاء حلب و نواحی منصوب و به سال 562 هَ . ق . درگذشت .(معجم الادباء ج 16 ص
قاضی ابوالفضللغتنامه دهخداقاضی ابوالفضل . [ اَبُل ْ ف َ ] (اِخ ) محمدبن احمدبن عیسی بغدادی . وی نزدشیخ ابوحامد فقه آموخت و از گروه بسیاری حدیث شنید و در مصر مسکن گزید و هم در آنجا به افاده و تدریس واملاء حدیث پرداخت و در شعبان سال 441 هَ . ق . وفات کرد. (حسن المحاضرة
ابوالفضللغتنامه دهخداابوالفضل . [ اَ بُل ْ ف َ ] (اِخ ) منشی شیرازی . او راست : فراست نامه بفارسی . (کشف الظنون ).
