بوفلغتنامه دهخدابوف . (اِ) پرنده ای است که به نحوست اشتهار دارد و آنرا بوم نیز گویند. (برهان ) (از ناظم الاطباء). جغد. (فرهنگ فارسی معین ). مرغی است بنحوست معروف و آنرا کوف و بوم نیز گویند و به جغد مشهور است و بیشتر در ویرانه ها آشیانه کند. (آنندراج ) (جهانگیری ) (انجمن آرا). بمعنی بوم ، ظاه
بوففرهنگ فارسی عمید= بوم٢: ◻︎ تو باز سدرهنشینی فلک نشیمن توست / چرا چو بوف کنی آشیان به ویرانه (ابنیمین: ۵۱۰ حاشیه).
شاه بوفلغتنامه دهخداشاه بوف . (اِ مرکب ) بوف بزرگ . فهد اللیل . و او شاخ دارد. (یادداشت مؤلف ). خرکوف . بوم بزرگ .
بوفروشلغتنامه دهخدابوفروش . [ ف ُ ] (نف مرکب ) آنکه عطریات فروشد مثل گلاب و بیدمشک و عطر و ارگچه و مانند آن . (آنندراج ). عطار و مشک فروش . (انجمن آرای ناصری ) (برهان ) (ناظم الاطباء).
بوفروشیلغتنامه دهخدابوفروشی . [ ف ُ ] (حامص مرکب ) بوی فروشی . شغل عطار و مشک فروش . عمل بوفروش : در چین سر زلف تو دربوی فروشی دم جز بخطا می نزند نافه ٔ آهو. ابن یمین .|| (اِ مرکب ) دکان عطار. محل فروش عطرها. و رجوع به بو و بوفروش شود
بوفروشلغتنامه دهخدابوفروش . [ ف ُ ] (نف مرکب ) آنکه عطریات فروشد مثل گلاب و بیدمشک و عطر و ارگچه و مانند آن . (آنندراج ). عطار و مشک فروش . (انجمن آرای ناصری ) (برهان ) (ناظم الاطباء).
بوفروشیلغتنامه دهخدابوفروشی . [ ف ُ ] (حامص مرکب ) بوی فروشی . شغل عطار و مشک فروش . عمل بوفروش : در چین سر زلف تو دربوی فروشی دم جز بخطا می نزند نافه ٔ آهو. ابن یمین .|| (اِ مرکب ) دکان عطار. محل فروش عطرها. و رجوع به بو و بوفروش شود
بوفلانلغتنامه دهخدابوفلان . [ ف ُ ] (ع اِ مرکب ) فرزند شخصی مجهول . ناشناخته : حبل ایزد حیدر است او را بگیروز فلان و بوفلان بگسل حبال .ناصرخسرو.
شاه بوفلغتنامه دهخداشاه بوف . (اِ مرکب ) بوف بزرگ . فهد اللیل . و او شاخ دارد. (یادداشت مؤلف ). خرکوف . بوم بزرگ .
البوفلغتنامه دهخداالبوف . [ اِ ب ُ ] (اِخ ) مرکز بخشی است . ناحیه ای در «روئن » که بر کنار رود سن و در ایالت «سن - ماریتیم » بشمال غربی فرانسه واقع است . دارای 17300 تن سکنه و کارخانه های پارچه بافی و جوراب و کلاه سازی و شیمیائی و چوب است .
بودبوفلغتنامه دهخدابودبوف . (اِخ ) تیره ای از طایفه ٔ کیومرسی ایل چهارلنگ بختیاری . (جغرافیای سیاسی کیهان ص 76).
طالبوفلغتنامه دهخداطالبوف . [ ل ِ ب ُ ] (اِخ ) طالب اُف . حاجی ملاعبدالرحیم پسر استاد ابوطالب نجار تبریزی سرخابی در سال 1250 هَ . ق . متولد شد و در حدود شانزده سالگی به تفلیس رفت و به تحصیل زبان روسی و ادبیات آن پرداخت و متدرجاً نزد حکام و علماء روسیه به درستکا