بوفروشیلغتنامه دهخدابوفروشی . [ ف ُ ] (حامص مرکب ) بوی فروشی . شغل عطار و مشک فروش . عمل بوفروش : در چین سر زلف تو دربوی فروشی دم جز بخطا می نزند نافه ٔ آهو. ابن یمین .|| (اِ مرکب ) دکان عطار. محل فروش عطرها. و رجوع به بو و بوفروش شود