لغتنامه دهخدا
حنط. [ ح َ ] (ع اِ) تیر که به آن زنند. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (آنندراج ). تیر مخصوص بکمان . (ناظم الاطباء). || (مص ) زفیر کردن . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || حنط ادیم ؛ سرخ رنگ گردیدن پوست . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (آنندراج ).<b
