لغت‌نامه دهخدا
بیما. [ ب ِ ی َ ] (اِخ ) گویند ناحیه ای است متصل به صعید مصر که در ایام معتضد عباسی یا کمی قبل از آن به دست مسلمانان گشوده شد. (از معجم البلدان ). || آن دسته از اولاد قبطبن مصر (سردودمان قبطیان ) را که در صعید مصر ساکن بوده اند مریس میخواندند و آن دسته را که در سفلای مصر سکون
