تندمزاجلغتنامه دهخداتندمزاج . [ ت ُ م ِ ] (ص مرکب ) تندخوی و تیزمزاج . (ناظم الاطباء). رجوع به تند و دیگر ترکیبهای آن شود.
تندمزاجگویش اصفهانی تکیه ای: asabi طاری: tondmezâǰ طامه ای: tondxu طرقی: tontabiɂat کشه ای: tond نطنزی: tonmezâǰ
تندمزاجگویش خلخالاَسکِستانی: jəndi/ tənd دِروی: tənd/jəndi شالی: jəndi کَجَلی: ta:la dim کَرنَقی: tənd کَرینی: talla mazâj کُلوری: tənd/ jəndi گیلَوانی: tənd لِردی: tundmazaj
تندمزاجگویش کرمانشاهکلهری: tena tae:wat گورانی: šaq šaqɪ/ fɪnakɪ سنجابی: fɪnakɪ کولیایی: šaq šaqɪ/ fɪnakɪ زنگنهای: šaq šaqɪ/ fɪnakɪ جلالوندی: fɪnakɪ زولهای: šaq šaqɪ/ fɪnakɪ کاکاوندی: šaq šaqɪ/ fɪnakɪ هوزمانوندی: fɪnakɪ
حاردلغتنامه دهخداحارد. [ رِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از حرد و حرود. که از میان قوم بیک سورود و تنها منزل گزیند. مجرد. || مرد تندمزاج . تندمزاج . ج ، حوارد. || خشم گیرنده .