حالکلغتنامه دهخداحالک . [ ل ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از حلک . سیاه . حانک : اسود حالک ؛ سیاهی سیاه . سخت سیاه . غراب حالک ؛ زاغ سیاه تیره . ج ، حوالک . (مهذب الاسماء).
حالقلغتنامه دهخداحالق . [ ل ِ ] (ع ص ، اِ) نعت فاعلی از حلق . سترنده ٔ موی . سرتراش . آرایشگر سر و صورت . سلمانی . ج ، حَلَقة. || پر و مملو. || بَدْیُمْن . (منتهی الارب ). مشئوم . || پستان پرشیر. ج ، حُلَّق ، حوالق . (مهذب الاسماء) (منتهی الارب ). || تاک بررفته بردرخت . || کوه بلند. (منتهی ال
هالکلغتنامه دهخداهالک . [ ل ِ ] (اِخ ) ابن عمروبن اسدبن خزیمه . مردی بود آهنگر و گویند اول کسی که کار آهن کرد او بود. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
هالکلغتنامه دهخداهالک . [ ل ِ ] (ع ص ) مرده و هلاک شده . (ناظم الاطباء). مرده و نیست شونده . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ج ، هلاّ ک ، هُلَّک ، هَلکی ̍، هَوالِک که شاذ است .- امثال : فلان هالک فی الهوالک . (اقرب الموارد).|| مفازة
حالقفرهنگ فارسی عمید۱. زایلکننده و سترندۀ موی؛ سرتراش.۲. (اسم) دارویی که موی بدن را زایل کند، مانند زرنیخ و نوره.۳. (اسم) کوه بسیاربلند که گیاهی در آن نباشد.
حالکانلغتنامه دهخداحالکان . [ ل ِ ] (اِخ ) شهرکیست از حدود خراسان با آب روان ، و بیشتر مردم وی جولاهه اند. (حدود العالم چ طهران ص 63).
حانکلغتنامه دهخداحانک . [ ن ِ ] (ع ص ) نیک سیاه . (منتهی الارب ). سیاه سیاه . حالک . سیاهی سیاه . سخت سیاه .
بللةلغتنامه دهخدابللة. [ ب ُ ل َ ل َ ] (ع اِ) هیأت و زی و حال : کیف بللتک ؛ کیف حالک . (منتهی الارب ).
حنبوبلغتنامه دهخداحنبوب . [حُم ْ ] (ع ص ) اسود حنبوب ؛ سیاهی سیاه . سیاه سیر. حالک . حلکوک . سخت سیاه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
اخفیةلغتنامه دهخدااخفیة. [ اَ ی َ ] (ع اِ) ج ِخِفاء. || اخفیةُالنور؛ غلافهای شکوفه . || اخفیةالکری ؛ چشمها. (منتهی الارب ). در تاج العروس آمده : و اخفیةالکرا؛ الاعین . قال : لقد علم الایقاظ اخفیةالکراتزججها من حالک واکتحالها.
حالکانلغتنامه دهخداحالکان . [ ل ِ ] (اِخ ) شهرکیست از حدود خراسان با آب روان ، و بیشتر مردم وی جولاهه اند. (حدود العالم چ طهران ص 63).