حرام خوار

harāmxār

معنی

۱. آن‌که مال حرام می‌خورد.
۲. کسی که آنچه را خوردنش شرعاً منع شده است می‌خورد.

جست‌وجوی دقیق

حرام خوار

لغت‌نامه دهخدا

حرام خوار. [ ح َ خوا / خا ] (نف مرکب ) حرام خور : علما بر مراد ظالمان و فاسقان سخن گویند و حرام خوار و بی پرهیز شوند. (قصص الانبیاء جویری ص 13).

حرام خوار

فرهنگ فارسی عمید

۱. آن‌که مال حرام می‌خورد.۲. کسی که آنچه را خوردنش شرعاً منع شده است می‌خورد.

حرام خوار

فرهنگ فارسی معین

( ~. خا) [ ع - فا. ] (ص فا.) 1 - کسی که مال حرام می خورد. 2 - رشوه خوار، رشوه گیر. 3 - مفت خور، تنبل .

جست‌وجوی هم‌آوا

بُرقوزنی

ream

واژه‌های مصوب فرهنگستان

تمیز کردن سطح آسیب‌دیده یا سوراخ‌شده پیش از تعمیر کردن یا پنچرگیری

رده 3

rame

واژه‌های مصوب فرهنگستان

مجموعۀ چند واگن و لوکوموتیو به‌هم‏بسته؛ واحد شمارش قطار

حافظۀ مستقیم

RAM

مغز حرام،مغز حروم

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام . [ ح َ ] (اِخ ) موضعی به جزیره است و گمان کنم که کوه باشد.

جست‌وجوی مشابه

حرام خواری

لغت‌نامه دهخدا

حرام خواری . [ ح َ خوا / خا ] (حامص مرکب ) عمل حرام خوار. عمل حرام خوردن : روبهان از حرام خواری گرگ کآفتی بود سهمناک و بزرگ . نظامی (هفت پیکر ص 312).<

جست‌وجوی متن

حروم – لاقمه

حرامخور

لغت‌نامه دهخدا

حرامخور. [ ح َ خوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) حرام خوار. حرامخواره . رجوع به حرام خوار و حرامخواره شود.- امثال :حرام خوری آن هم شلغم .

خبیث الطعمه

لغت‌نامه دهخدا

خبیث الطعمه . [ خ َ ثُطْ طُ م َ ] (ع ص مرکب ) مجازاً در معنی حرام خوار استعمال میشود.

حرام توشه

لغت‌نامه دهخدا

حرام توشه . [ ح َ ش َ / ش ِ ] (ص مرکب ) حرام خوار. نمکحرام . (غیاث ). || دشنامی است ، یعنی کسی که از قوت حرام و غیرمشروع پرورش یافته باشد.

گرد آسیا

لغت‌نامه دهخدا

گرد آسیا. [ گ َ دِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) رجوع به غبارالرحی شود. || گرد آسیا خورده است ؛ کنایه از آن است که مردم چشته خوار و حرام خوار است . (آنندراج ).

جست‌وجوی هم‌آغاز

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام . [ ح َ ] (اِخ ) موضعی به جزیره است و گمان کنم که کوه باشد.

حرام

حرام . [ ح َ ] (اِخ ) نام محله و خطه ٔ بزرگی است در کوفه که آن را بمناسبت نسبت به حرام بن کعب بنی حرام گویند. || و نیز بنی حرام محله ٔ بزرگی در بصره است و منسوب به حرام بن سعدبن عدی میباشد. (مراصدالاطلاع ) (معجم البلدان ).

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام . [ ح َ ] (ع ص ) ناروا. ناشایسته . ناشایست . محرم . محظور. ممنوع . شفور. شفود. شغور. عملی که ترکش راجح و از فعلش هم منع باشد. حرمت . منکر. منکره . نامشروع . ضجاج . غیرجائز. خلاف شرع . غیرمباح . خلاف قانون . غیرقانونی . فاسد. نامجاز. محجر. محجور. کار ناشایستی که بر خلاف گ

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام . [ ح َ ] (ع مص ) منع کردن . (غیاث اللغات ). حظر. ممنوع کردن چیزی را. اِحْماء. حرمت . || ناروا شدن . (زوزنی ). ناروا گردیدن . در حال تعدی با کردن و فرمودن و گردانیدن ، و در لزوم با شدن و گردیدن صرف شود.

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام . [ ح ِ ] (ع مص ) گشن خواه شدن سگ ماده و هر ماده از ذوات الظلف (چارپایان سم شکافته ): حَرِمَت الذئبة و الکلبة و کل انثی من ذوات الظلف حراماً. (منتهی الارب ).

جست‌وجوی هم‌قافیه

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام . [ ح َ ] (اِخ ) موضعی به جزیره است و گمان کنم که کوه باشد.

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام

لغت‌نامه دهخدا

حرام

لغت‌نامه دهخدا

درپیوند

بیشتر بدانید

حرام خوار

harāmxār

معنی

جست‌وجوی دقیق

لغت‌نامه دهخدا

فرهنگ فارسی عمید

فرهنگ فارسی معین

جست‌وجوی هم‌آوا

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

واژه‌های مصوب فرهنگستان

گویش تهرانی

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی مشابه

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی متن

گویش مازنی

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌آغاز

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

جست‌وجوی هم‌قافیه

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا

لغت‌نامه دهخدا