لغت‌نامه دهخدا
سرتاسب . [ س َ ] (ص ، اِ) در اصطلاح حکمای قدیم ایرانیان ، طالب معرفتی را گویند که به رهبرهای خردپسند یعنی دلایل عقلی تحصیل معارف کند که طریقه ٔحکما است و هرتاسب مرتاضی که به ریاضت و عبادت دل صافی کند و عارف شود و آن را تپاسبد یعنی صاحب ریاضت و عبادت خوانند . (آنندراج ). فرهنگ
