خویشتن خویشلغتنامه دهخداخویشتن خویش . [ خوی / خی ت َ ن ِ خوی / خی ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) نفس خود : با خردومند بیوفا بود این بخت خویشتن خویش را بکوش تو یک لخت . رودکی .<br
خویشتنلغتنامه دهخداخویشتن . [ خوی / خی ت َ ] (ضمیر، اِ) خود. خویش . شخص . شخص او. (ناظم الاطباء). ذات خود : نزد تو آماده بد و آراسته منگ او را خویشتن پیراسته . رودکی .مکن خویشتن از ره راست گم . <
خوستنلغتنامه دهخداخوستن . [ خوَس ْ / خُس ْ / خو ت َ ] (مص ) پرسیدن . سؤال کردن . پرسش کردن . استفسار کردن . (ناظم الاطباء).
خوستنلغتنامه دهخداخوستن . [ خوَس ْ / خُس ْ ت َ ] (مص ) خواستن . (یادداشت مؤلف ). خواهیدن : گر جاه و آبروی خوهی معصیت مورزاز طاعت خدای طلب آبروی وجاه . سوزنی .شاها مترس خون ستمکاره ریختن می ریزب
خویشتن ستالغتنامه دهخداخویشتن ستا. [ خوی / خی ت َ س ِ ] (نف مرکب ) لافزن . خودستا. (یادداشت مؤلف ). خویشتن ستای . رجوع به خویشتن ستای شود.
خویشتن آرالغتنامه دهخداخویشتن آرا. [ خوی / خی ت َ ] (نف مرکب ) خودآرا. خود جلوه گر. (یادداشت مؤلف ). خویشتن آرای . رجوع به خویشتن آرای شود.
خویشتنلغتنامه دهخداخویشتن . [ خوی / خی ت َ ] (ضمیر، اِ) خود. خویش . شخص . شخص او. (ناظم الاطباء). ذات خود : نزد تو آماده بد و آراسته منگ او را خویشتن پیراسته . رودکی .مکن خویشتن از ره راست گم . <
خویشتنفرهنگ فارسی معین(تَ) 1 - (اِ.) شخصیت ، ذات . 2 - (ضم .) ضمیر مشترک برای اول ، دوم و سوم شخص مفرد و جمع .
فراخویشتنلغتنامه دهخدافراخویشتن . [ ف َ خویش ْ / خیش ْ ت َ ] (ق مرکب ) فراخویش . رجوع به فراخویش شود.
خویشتنلغتنامه دهخداخویشتن . [ خوی / خی ت َ ] (ضمیر، اِ) خود. خویش . شخص . شخص او. (ناظم الاطباء). ذات خود : نزد تو آماده بد و آراسته منگ او را خویشتن پیراسته . رودکی .مکن خویشتن از ره راست گم . <
ابی خویشتنلغتنامه دهخداابی خویشتن . [ اَ خوی / خی ت َ ] (ص مرکب ، ق مرکب ) بیخود. بیهوش . مغمی علیه : بفرمود تا داروی هوش بر [منیژه ]پرستنده آمیخت با نوش بربدادند و چون خورد شد مرد [ بیژن ] مست ابی خویشتن سرش بنهاد پست .<
بی خویشتنلغتنامه دهخدابی خویشتن . [ خوی / خی / ت َ ] (ص مرکب )بیخویش و بیخود و بیهوش . (برهان ). بی خویش . (ناظم الاطباء). از هوش بشده . بیهوش . (یادداشت مؤلف ). از حال طبیعی خارج شده . از خودرسته . بیخود. (جهانگیری ). ازخود بیخو