خیسانلغتنامه دهخداخیسان . [ خ َ ] (ع مص ) خَیس . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). رجوع به خَیس شود.
خیشانلغتنامه دهخداخیشان . [ خ َ ] (اِخ ) دهی است بخراسان . از آن ده است ابوالحسن خیشانی . (از منتهی الارب ).
خیصانلغتنامه دهخداخیصان . [ خ َ ] (ع اِ) اندکی از مال . (منتهی الارب ) (ازتاج العروس ) (از لسان العرب ). منه : خیصان من مال .
خسانلغتنامه دهخداخسان . [ خ َ ] (اِ) فرومایگان . (آنندراج ). ج ِ خس . رجوع به خس شود : زین خسان خیر چه جوئی چو همی بینی که بترب اندر هرگز نبود روغن . ناصرخسرو.می بگفتی راستی گر از زیان این خسان عاقلان را گوش کردن قول من یاراستی
خسانلغتنامه دهخداخسان . [ خ ُس ْ سا ] (ع اِ) آن ستارگانی که هرگز غروب نکنند چون جدی و بنات النعش و فرقدان ومانند آن . (از ناظم الاطباء) (یادداشت بخط مؤلف ).
خسانلغتنامه دهخداخسان . [ خ َ ] (اِ) فرومایگان . (آنندراج ). ج ِ خس . رجوع به خس شود : زین خسان خیر چه جوئی چو همی بینی که بترب اندر هرگز نبود روغن . ناصرخسرو.می بگفتی راستی گر از زیان این خسان عاقلان را گوش کردن قول من یاراستی
نارسانلغتنامه دهخدانارسان . [ رَ ] (نف مرکب ) آنکه نمی رساند. (ناظم الاطباء). || نرسنده . که نمی رسد : چو نیکی فزائی به روی خسان بود مزد آن سوی تو نارسان . فردوسی . || ناتمام . ناکامل . ناپایدار و بی اعتبار. نااستوار. ناقص . نارسا <s
خسانلغتنامه دهخداخسان . [ خ ُس ْ سا ] (ع اِ) آن ستارگانی که هرگز غروب نکنند چون جدی و بنات النعش و فرقدان ومانند آن . (از ناظم الاطباء) (یادداشت بخط مؤلف ).
صاحب نفسفرهنگ فارسی عمید۱. آنکه نفسی گیرا دارد.۲. کسی که دعایش اجابت میشود: ◻︎ با زندهدلان نشین و صاحبنفسان / حق دشمن خود مکن به تدبیر خسان (سعدی: لغتنامه: صاحبنفس).
گلجبینلغتنامه دهخداگلجبین . [ گ ُ ج َ ] (ص مرکب ) آنکه صورت او چون گل باشد. آنکه جبینی چون گل دارد : با خسان آن گلجبین گر سیر گلشن میکندزود گلهای پشیمانی به دامن میکند. ظهوری (از آنندراج ).|| از اسمای محبوب است . (آنندراج ).