لغتنامه دهخدا
دوگاه . [ دُ ] (اِ مرکب ) (اصطلاح موسیقی ) نام نوایی از موسیقی . (ناظم الاطباء). شعبه ٔ مقام حسینی و آن مرکب است از دو نغمه . (غیاث ) (آنندراج ). اولین شعبه ٔ از شعب بیست و چهارگانه ٔ موسیقی است و آن از اسامی دساتین است که پارسیان نهاده اند. (فرهنگ فارسی معین ). || (اصطلاح شط