دودملغتنامه دهخدادودم . [ دُ دَ ] (ص مرکب ) دارای دودم و دولبه . (ناظم الاطباء). که از دو سوی ببرد. دارای دولبه ٔ تیز و بران . دودمه . دولبه .- شمشیر یا تیغدودم ؛ تیغ و شمشیر با دولبه ٔ برنده و تیز. دولب . (یادداشت مؤلف ).
دودملغتنامه دهخدادودم . [ دُ وَ دِ ] (ع اِ) آب سرخی که از درخت یز و یا درخت طلح بیرون می آید. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). دوادم . (آنندراج ) (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). رجوع به دوادم شود.
ذودملغتنامه دهخداذودم . [ دَ ] (اِخ ) موضعی است . و در معجم البلدان ذیل «دم » آرد، مضاف ُ الیه ذو در شعر کثیر : اقول و قد جاوزن اعلام ذی دم و ذی و جمعی او دو نهن الدوانک .
ذویدوملغتنامه دهخداذویدوم . [ ی َ ] (اِخ ) قریه ای است معروف به یمن از اعمال مخلاف سنجان . و بعضی گفته اند نام رودی است بدانجا.
پوی دودوملغتنامه دهخداپوی دودوم . [ دُ دُ ] (اِخ ) از ایالات وسطای فرانسه . مرکب از اورنی و بوربونه و فرز، متشکل از 4 استان و پنجاه کانتون و 473 کمون و 486105 تن سکنه .
دوادملغتنامه دهخدادوادم . [ دُ دِ ] (ع اِ) آب سرخ است که از درخت طلح یا درخت یز بیرون آید. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). یا دُوَدِم ، آب سرخ است که از درخت طلح یا درخت یز بیرون آید و اکثر از کوه بیروت از بلاد شام خیزد و گویند در جوف درختهای کهن متکون میگردد و در افعال قایم م
دودمبیلغتنامه دهخدادودمبی . [ دُ دُ ] (اِ مرکب ) حشره ای است بی آزار شبیه هزارپا. (فرهنگ لغات عامیانه ).
دودمسلغتنامه دهخدادودمس . [ دو دَ م ِ ] (ع اِ) یک نوع ماری آماسیده گلو و سخت بد و دارای زهری مهلک . ج ، دودمسات و دوامیس . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
دودمساتلغتنامه دهخدادودمسات . [ دو دَ م ِ ] (ع اِ) ج ِ دودمس . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به دودمس شود.
دودمهلغتنامه دهخدادودمه . [ دُ دَ م َ / م ِ ] (ص نسبی ) با دوبار دم . که دوبار دم دیده یا کشیده باشد. پلو یا چلوی شب مانده که روز دوباره گرم کنند. (یادداشت مؤلف ).
دودمهلغتنامه دهخدادودمه . [ دُ دَ م َ / م ِ ] (ص نسبی ) دارای دودم و دولبه . (ناظم الاطباء). دودم . دارای دوتیغه و دولبه . که با دولب ببرد و بشکند. که از دو سوی برد: تیغ دودمه . تبر دودمه . (یادداشت مؤلف ). رجوع به دودم شود.
سیخ کاردلغتنامه دهخداسیخ کارد. (اِ مرکب ) سیخی دودم که میان عصا و مانند آن جای دهند. مغول . زلق . (یادداشت بخط مؤلف ).
راندانلغتنامه دهخداراندان . (اِخ ) حاکم نشین ناحیه ٔ پوی دودم از استان ریوم فرانسه و دارای 1280 تن سکنه است .
دوتیغلغتنامه دهخدادوتیغ. [ دُ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) دارای دوتیغه . || شمشیر دودمه .(ناظم الاطباء). دارای دولبه . دارای دودم (شمشیر).
دودمبیلغتنامه دهخدادودمبی . [ دُ دُ ] (اِ مرکب ) حشره ای است بی آزار شبیه هزارپا. (فرهنگ لغات عامیانه ).
دودمسلغتنامه دهخدادودمس . [ دو دَ م ِ ] (ع اِ) یک نوع ماری آماسیده گلو و سخت بد و دارای زهری مهلک . ج ، دودمسات و دوامیس . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
دودمساتلغتنامه دهخدادودمسات . [ دو دَ م ِ ] (ع اِ) ج ِ دودمس . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به دودمس شود.
دودمهلغتنامه دهخدادودمه . [ دُ دَ م َ / م ِ ] (ص نسبی ) با دوبار دم . که دوبار دم دیده یا کشیده باشد. پلو یا چلوی شب مانده که روز دوباره گرم کنند. (یادداشت مؤلف ).
دودمهلغتنامه دهخدادودمه . [ دُ دَ م َ / م ِ ] (ص نسبی ) دارای دودم و دولبه . (ناظم الاطباء). دودم . دارای دوتیغه و دولبه . که با دولب ببرد و بشکند. که از دو سوی برد: تیغ دودمه . تبر دودمه . (یادداشت مؤلف ). رجوع به دودم شود.
بادودمفرهنگ فارسی عمیدعجب؛ غرور؛ خودنمایی؛ خودستایی: ◻︎ بیاراست آن جنگ را پیلسُم / همیراند چون شیر با بادودم (فردوسی: ۲/۳۹۶).
