دوشالغتنامه دهخدادوشا. (نف ) دوشنده . به قرینه ٔ کوشا و دانا و گویا تقاضا (اقتضا) می کند که به معنی دوشنده باشد. (از آنندراج ). || (ص لیاقت ) قابل دوشیدن . دوشیدنی . دوشانی . که توان دوشیدنش . دوشایی . که توان دوشید او را: گاودوشا. که می دوشند. شیرده . بسیارشیر. (یادداشت مؤلف ). هر حیوانی که
دوشافرهنگ فارسی عمید۱. دوشنده.۲. دوشیدنی: ◻︎ ز گاوان صدوسیهزار از شمار / ز میشان دوشا هزارانهزار (اسدی: ۳۶۵).۳. گاو یا گوسفند که شیر بدهد و شیر او را بدوشند.
دوسالغتنامه دهخدادوسا. (نف ) دوسنده . چفسنده . چسبنده . (یادداشت مؤلف ). رجوع به دوسنده و دوسیدن شود.
دوشاءلغتنامه دهخدادوشاء. [ دَ ] (ع ص ) مؤنث ادوش است . (منتهی الارب ). مؤنث ادوش ؛ یعنی زن تباه چشم . ج ، دوش . (ناظم الاطباء). زن تباه چشم . (آنندراج ).
دوشانلغتنامه دهخدادوشان . [ دُ ] (ترکی ، اِ) اسم ترکی ارنب است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). خرگوش . رجوع به خرگوش شود.
دوشاءلغتنامه دهخدادوشاء. [ دَ ] (ع ص ) مؤنث ادوش است . (منتهی الارب ). مؤنث ادوش ؛ یعنی زن تباه چشم . ج ، دوش . (ناظم الاطباء). زن تباه چشم . (آنندراج ).
دوشابلغتنامه دهخدادوشاب . (اِ مرکب ) شیره ٔ انگور. (ناظم الاطباء). دبس . (بحر الجواهر) (دهار) (نصاب ). شیره ٔ انگور و بعضی گفته اند که شیره ٔ انگور که آن را یک دو روز نگاهدارند تا ترش شود و به همین سبب آن را دوشاب گویند که آب انگور است و شب بر آن گذشته . (آنندراج ) (غیاث ). || قسمی شیره که از
دوشابگرلغتنامه دهخدادوشابگر. [ گ َ ] (ص مرکب ) کسی که شیره و دوشاب می سازد. (ناظم الاطباء). دباس . (دهار). دوشاب پز. (یادداشت مؤلف ). رجوع به دوشاب پز شود.
دوشاخلغتنامه دهخدادوشاخ . [ دُ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) حیوانی که دو سرو بر سر دارد. ذوالقرنین . با دو سرو. || دوزبان . دوزبانه . دوپر. دوپره . دوشعبه . چیزی که به دوشاخه است : ریش دوشاخ . (یادداشت مؤلف ) : سرگرد دارد و ریش دوشاخ کمربند باریک و سینه ٔ فراخ . <
گاو شیردهلغتنامه دهخداگاو شیرده . [ وِ دِه ْ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گاوی که بسیار شیر دهد.گاو دوشا. گاو ماده . رجوع به گاو و گاو ماده شود.- گاو شیرده کسی بودن (مثل ...). رجوع به گاو و گاو دوشا شود.
لقحةلغتنامه دهخدالقحة. [ ل ِ ح َ ] (ع اِ) نفس . لقوح . ج ، لقاح . || عقاب . || زاغ . || (ص ) زن شیرده . (منتهی الارب ). ج ، لِقَح ، لقاح . (اقرب الموارد). || شتر شیردار. اشتر دوشا. ج ، لقاح . جج ، لقایح . (مهذب الاسماء).
حلوبلغتنامه دهخداحلوب . [ ح َ ] (ع ص ) شتر شیرده . (منتهی الارب ) (آنندراج ). اشر دوشا. (از مهذب الاسماء). شتر دوشیدنی . شتر ماده ٔ دوشیدنی . ناقه ٔ دوشیدنی . || هاجرة حلوب ؛ نیم روز گرم روان کننده خوی از تن . || مرد دوشنده . (از منتهی الارب ) (آنندراج ).
دوشیدنیلغتنامه دهخدادوشیدنی . [ شی دَ ] (ص لیاقت ) لایق و سزاوار دوشیدن . درخور دوشیدن . || حیوان شیرده . (ناظم الاطباء). گاو. گوسفند و بز و جز آن که از آن شیر دوشند. دوشا. دوشائی . دوشایی : دگر چارپایان دوشیدنی ز گستردنی و ز پوشیدنی . فردوسی
دوشانلغتنامه دهخدادوشان . [ دُ ] (ترکی ، اِ) اسم ترکی ارنب است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). خرگوش . رجوع به خرگوش شود.
دوشاءلغتنامه دهخدادوشاء. [ دَ ] (ع ص ) مؤنث ادوش است . (منتهی الارب ). مؤنث ادوش ؛ یعنی زن تباه چشم . ج ، دوش . (ناظم الاطباء). زن تباه چشم . (آنندراج ).
دوشان تپهلغتنامه دهخدادوشان تپه . [ دَ ت َپ ْ پ ِ ] (اِخ ) ناحیه ای است واقع در نزدیکی تهران و دارای معدن آهن و سرب است . (یادداشت مؤلف ). ناحیتی به مشرق تهران و دولاب که به کوههای سه پایه و قصر فیروزه منتهی می شود و از دوران قاجاریه محل اسب دوانی بود و اینک فرودگاه نظامی بدان موضع قرار دارد. یکی
دوشابلغتنامه دهخدادوشاب . (اِ مرکب ) شیره ٔ انگور. (ناظم الاطباء). دبس . (بحر الجواهر) (دهار) (نصاب ). شیره ٔ انگور و بعضی گفته اند که شیره ٔ انگور که آن را یک دو روز نگاهدارند تا ترش شود و به همین سبب آن را دوشاب گویند که آب انگور است و شب بر آن گذشته . (آنندراج ) (غیاث ). || قسمی شیره که از
دوشاب پزلغتنامه دهخدادوشاب پز. [ پ َ ] (نف مرکب ) دباس . شیره پز. که پختن دوشاب پیشه دارد. (یادداشت مؤلف ). رجوع به دوشاب شود.
گاو دوشالغتنامه دهخداگاو دوشا. [ وِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گاو شیرده . گاوی که بسیار شیر دهد : گاو دوشای عمر او ندهدزین پس از خشکسال حادثه شیر. انوری .گاو دوشای عمر بدخواهش بره ٔ خوان شیر گردون باد. ابوالفر