دیباجهلغتنامه دهخدادیباجه . [ج َ ] (معرب ، اِ) دیباجة، بحسب لفظ مصغر دیباج است ودر اصل لغت فرس به معنی جامه ای است نیمچه از دیبای خسروانی مکلل که پوشش خاصه ٔ پادشاهان عجم بودی آن رابر بالای جامه های دیگر پوشیدندی و در هیچ پوشش چندان تکلف نکردندی که در دیباجه زیرا که آن یکی از علامات پادشاهی است
دیباجهفرهنگ فارسی معین(جِ) [ معر. دیباجه ] (اِ.) 1 - واحد دیباج . 2 - آغاز کتاب . 3 - مجموعة صحبت های بین شخصیت های یک نمایشنامه .
دیباجةلغتنامه دهخدادیباجة. [ ج َ ] (معرب ، اِ) یکی دیباج . (از اقرب الموارد). رخساره . (منتهی الارب ): دیباجة الخد؛ پوست رخ . (بحر الجواهر). روی آدمی . (مقدمه ٔ لغت میرسید شریف جرجانی ). دیباجه ٔ خد؛ پوست رخ و آن دو دیباجه است . (یادداشت مؤلف ). یک رخ . (دهار): فلان یصون دیباجته و یبذل دیباجته
ديباجةدیکشنری عربی به فارسیسراغاز مقدمه کتاب , مقدمه سند , ديباجه , مقدمه وراهنماي نظامنامه يا مقررات , توضيحات , مقدمه نوشتن
دیباجه بندلغتنامه دهخدادیباجه بند. [ ج َ / ج ِ ب َ ] (نف مرکب ) کسی که دیباجه ٔ کتاب را تألیف میکند. (ناظم الاطباء).
دیباجیلغتنامه دهخدادیباجی . (اِخ ) شاعری باستانی است و یک بیت از شعر او در لغت نامه ٔ اسدی به شاهد آمده است . (یادداشت مؤلف ):بسی خسرو نامور پیش از اوشدستند زی بندر شاریان . دیباجی .رجوع به ماده بعد شود.
دیباجه بندلغتنامه دهخدادیباجه بند. [ ج َ / ج ِ ب َ ] (نف مرکب ) کسی که دیباجه ٔ کتاب را تألیف میکند. (ناظم الاطباء).
دیباجه بندلغتنامه دهخدادیباجه بند. [ ج َ / ج ِ ب َ ] (نف مرکب ) کسی که دیباجه ٔ کتاب را تألیف میکند. (ناظم الاطباء).