دیمهلغتنامه دهخدادیمه . [ م َ / م ِ ] (اِ) روی و رخساره . (برهان ). (آنندراج ). رخساره . (غیاث ). رجوع به دیم شود.
دیمهلغتنامه دهخدادیمه . [ دِی ْ م ِ ] (اِخ ) ده کوچکی است از دهستان پشت آربابا بخش بانه ٔ شهرستان سقز در 18 هزارگزی جنوب باختر بانه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5).
دیمهلغتنامه دهخدادیمه . [ م َ ] (اِخ ) ده کوچکی است از دهستان تنگ گزی بخش اردل شهرستان شهرکرد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4).
دیمهلغتنامه دهخدادیمه . [ م َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان رستم آباد بخش رامهرمز شهرستان اهوازبا 120 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 10).
دیمهلغتنامه دهخدادیمه . [ م ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان نوری بخش شادگان شهرستان خرمشهر با 363 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6).
غزال اَبلقGazella damaواژههای مصوب فرهنگستانگونهای از تیرۀ گاویان و راستۀ زوجسُمسانان با جثۀ بزرگ که بخشاعظم بدن آن قهوهای مایل به قرمز و صورت و کفل و قسمت زیرین بدن آن سفید است و لکهای سفید بر روی گلو دارد
دژگمهلغتنامه دهخدادژگمه . [ دُ گ َ م َ / م ِ ] (ص مرکب ) دژگامه است در تمام معانی . (از ناظم الاطباء). رجوع به دژکامه و دژکام شود.
دگمهلغتنامه دهخدادگمه . [ دُ م َ / م ِ ] (اِ) تکمه . (آنندراج ).گره قبا و جز آن . (ناظم الاطباء). پولک فلزی یا استخوانی که به جامه دوزند. گوی گریبان . (فرهنگ فارسی معین ). گویک گریبان . زِرّ. مقابل مادگی . انگله . (یادداشت مرحوم دهخدا) :</spa
دمچهلغتنامه دهخدادمچه . [ دُ چ َ / چ ِ ] (اِ مصغر) دم کوچک مانند دم مرغ و دم طاوس . (ناظم الاطباء). دم کوتاه را گویند. (برهان ) (آنندراج ). دم خرد : و آن یکی روشن که به دمچه ٔ او [ دجاجه ] است ردف خوانند. (التفهیم ). || ساقه ٔ کوچک . |
دمعلغتنامه دهخدادمع. [ دَ ] (ع اِ) اشک چشم از اندوه و یا شادی . ج ، دموع ، اَدْمُع. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). اشک . سرشک . آب چشم . (یادداشت مؤلف ). آب چشم . ج ، دموع . (مهذب الاسماء). اشک چشم . (غیاث ). اشک . (ترجمان القرآن جرجانی ص <span class="hl" dir="l
دره دیمهلغتنامه دهخدادره دیمه . [ دَرْ رَ م َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان ایتوند بخش دلفان شهرستان خرم آباد در 18هزارگزی شمال نورآباد و 11هزارگزی خاور راه خرم آباد به کرمانشاه . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span class="hl" dir="lt
داش دیمهلغتنامه دهخداداش دیمه . [ دُ م َ / م ِ ] (ترکی ، ص مرکب ) پُرتاب . بادوام . (جامه ). داش دگمه . رجوع به داش دُگمه شود.
دیمه دربلغتنامه دهخدادیمه درب . [ م ِ دَ ] (اِخ ) دهی است از دهستان مکاوند بخش هفتگل شهرستان اهواز با 100 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6).
دیمه سرخلغتنامه دهخدادیمه سرخ . [ م ِ س ُ ] (اِخ ) ده کوچکی است از دهستان اربعه پائین (سفلا) بخش مرکزی شهرستان فیروزآباد با 12 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).
دیمه دربلغتنامه دهخدادیمه درب . [ م ِ دَ ] (اِخ ) دهی است از دهستان مکاوند بخش هفتگل شهرستان اهواز با 100 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6).
دیمه سرخلغتنامه دهخدادیمه سرخ . [ م ِ س ُ ] (اِخ ) ده کوچکی است از دهستان اربعه پائین (سفلا) بخش مرکزی شهرستان فیروزآباد با 12 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).
دیمه میل بالالغتنامه دهخدادیمه میل بالا. [ دِ م ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بکش بخش فهلیان و ممسنی شهرستان کازرون با 60 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).
دیمه میل پائینلغتنامه دهخدادیمه میل پائین . [ دِ م ِ ] (اِخ ) دهی است از دهستان بکش بخش فهلیان و ممسنی شهرستان کازرون . با 80 تن سکنه . (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7).
دیمه زارلغتنامه دهخدادیمه زار. [ دَ / دِم َ / م ِ ] (اِ مرکب ) زمینهای زراعتی که با آب باران مشروب میشود. مقابل آبی زار. دمه زار. [ دَ / دِ م َ ]. دمه جار [ دَ /
دره دیمهلغتنامه دهخدادره دیمه . [ دَرْ رَ م َ ] (اِخ ) دهی است از دهستان ایتوند بخش دلفان شهرستان خرم آباد در 18هزارگزی شمال نورآباد و 11هزارگزی خاور راه خرم آباد به کرمانشاه . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج <span class="hl" dir="lt
دودیمهلغتنامه دهخدادودیمه . [ دُ دی م َ / م ِ ] (ص نسبی ، اِ مرکب ) هبق .(السامی فی الاسامی ). گل دورویه . گل دوروی . گل قحبه .وردالفجار. گل رعنا. وردالحمار. وردالحماق . گل دورو. (یادداشت مؤلف ) : مانند گل دودیمه نیمی سرخ و نیمی زرد. (ا
داش دیمهلغتنامه دهخداداش دیمه . [ دُ م َ / م ِ ] (ترکی ، ص مرکب ) پُرتاب . بادوام . (جامه ). داش دگمه . رجوع به داش دُگمه شود.
ندیمهلغتنامه دهخداندیمه . [ ن َ م َ / م ِ ] (از ع ، ص ، اِ) ندیمة. رجوع به ندیمة و ندیم شود. || در اصطلاح درباریان ، زنی که مصاحب و همراه و همراز ملکه یا دیگر زنان برجسته ٔ دربار است .
ادیمهلغتنامه دهخداادیمه . [ اُ دَ م َ ] (اِخ ) (تصغیرگونه ای از أدمه ) بقول ابی القاسم محمودبن عمر، نام کوهی است و بقولی دیگر کوهی است بین قلهی و تَقْتَد در حجاز. (معجم البلدان ). || موضعی است . رجوع به عقدالفرید چ محمد سعید العریان جزء ششم ص 96 شود.