ذَوَيْفرهنگ واژگان قرآندو صاحب (تثنيه "ذا" اصلش ذوين بوده که چون در عبارت "ذَوَيْ عَدْلٍ "مضاف واقع شده نون آن حذف گرديده)
دوءلغتنامه دهخدادوء. [ دَ ] (ع مص ) بیمار گردیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). داء. (ناظم الاطباء). دردمند شدن . (دهار). رجوع به داء شود.
دوژلغتنامه دهخدادوژ. (اِ) نجاست . || فضله ٔ لکلک . (ناظم الاطباء). دوزه . || بن لاک . براز. لاک مصفی . دوزه . || خرطوم مگس و جز آن . (ناظم الاطباء).
ذویلغتنامه دهخداذوی . [ ذَ ] (ع اِ) ج ِ ذودر حال اضافه : مررت برجال ذوی مال ؛ گذشتم بمردانی خداوندان مال . ذوی الارحام . خداوندان قرابت نسب . ذوی الحقوق . صاحبان حق . ذوی العقول . خردمندان . صاحب خردان .
ذوی العقوللغتنامه دهخداذوی العقول . [ ذَ وِل ْ ع ُ ] (ع ص مرکب ، اِ مرکب ) اولوالباب . خردمندان . صاحب خردان . ذوی الحجی . مقابل غیر ذوی العقول . بیخردان .
ذوقرابةلغتنامه دهخداذوقرابة. [ ق َ ب َ ] (ع ص مرکب ، اِ مرکب ) نزدیک . خویش . کس . ذوقرابت . ج ، ذوی القرابة. ذوی القرابات .
ذوی الاحتراملغتنامه دهخداذوی الاحترام . [ ذَ وِل ْ اِ ت ِ ] (ع ص مرکب ) صاحبان حرمت : حکام ذوی الاحترام .