رابعلغتنامه دهخدارابع. [ ب ِ ] (اِخ ) یکی از سلاطین پنجگانه ٔ مدیان است که بنی اسرائیل را بقتل رسانیدند. (قاموس کتاب مقدس ).
رابعلغتنامه دهخدارابع. [ ب ِ ] (ع ص ، اِ) چهارم . چهارم کننده . (منتهی الارب ). || ربیع رابع؛ بهار بسیار فراخ با ارزانی . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء): سیقولون ثلثة رابعهم کلبهم . (قرآن 22/18).رابعه با رابع آن هفت مردگیسوی خود را بنگر تا چه کرد.
چرابهلغتنامه دهخداچرابه . [ چ َ ب َ / ب ِ ] (اِ) قیماقی که بر روی شیر بندد. (برهان ) (آنندراج ). سرشیر که بر روی شیر بندد. (ناظم الاطباء). چربی روی شیر. سرشیر. قیماغ .
روبعلغتنامه دهخداروبع. [ رَ ب َ ] (ع ص ) ضعیف و فرومایه . (منتهی الارب ). ناتوان و پست . (از اقرب الموارد). || ناقص الخلقة. (لسان العرب ) (از معجم متن اللغة).
روبهلغتنامه دهخداروبه . [ ب َه ْ ] (اِ) همان روباه باشد که جانوری است دشتی و به حیله گری مشهور است . (آنندراج ). روباه . (ناظم الاطباء). مخفف روباه . رجوع به روباه شود : چنانکه اشتر ابله سوی کنام شده ز مکر روبه و زاغ و ز گرگ بی خبرا. رودکی
روبهیلغتنامه دهخداروبهی . [ ب َ ] (حامص ) حیله گری . مکاری . نیرنگ بازی : بیمار روزگار هم از اهل روزگارروی بهی ندید که جز روبهی ندید. خاقانی . || ترسویی . جبن . جبان بودن : جور مکن که حاکمان جور کنند بر ر
رابحلغتنامه دهخدارابح . [ ب ِ ] (ع اِ) یکی یا شتربچه ٔ ازمادر جدا شده . ج ، رباح . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || سوددهنده . نفعبخش . (غیاث اللغات ). سودمند. مقابل خاسر. سودکننده . (آنندراج ) : حاصل و رابح و موجود به هر وقت ز تست هرچه سلطان جهان را غرض و کام
رابعهلغتنامه دهخدارابعه . [ ب ِ ع َ ] (اِخ ) دختر ثابت بن الفاکةبن ثعلبه ٔ انصاری از قبیله ٔ بنی حطمة. ابن حبیب او را در زمره ٔ کسانی که با پیغمبر بیعت کرده اند آورده است . (الاصابة قسم اول از جزء هشتم ص 78).
رابعةلغتنامه دهخدارابعة. [ ب ِ ع َ ] (ع اِ) (اصطلاح فلکی ) شصت یک ثالثه . جزء شصت یک ثالثه . یک شصتم ثالثه . و رابعه تقسیم شده است بشصت خامسه . ج ، روابع. || آهنگی در موسیقی چهارم . || (اصطلاح طب ). درجه ٔ رابعه . || ربع. یک چهارم : کالشمس فی رابعةالنهار؛ چون آفتاب در نیمروزان .
روابعلغتنامه دهخداروابع.[ رَ ب ِ ] (ع ص ، اِ) ج ِ رابع. (منتهی الارب ) (از معجم متن اللغة) (از ناظم الاطباء). رجوع به رابع شود.
رابوعلغتنامه دهخدارابوع . (اِخ ) نام قدیم چاهی است نزدیک کوه اسقف که آن را رابع مینامند. (از منتهی الارب ).
رابعه صورتلغتنامه دهخدارابعه صورت . [ ب ِ ع َ / ع ِ رَ ] (ص مرکب ) بصورت رابعه : رابعه صورتی ، زوبعه سیرتی . (سندبادنامه ص 238). رجوع به رابعه ٔ قزداری شود.
رابعهلغتنامه دهخدارابعه . [ ب ِ ع َ ] (اِخ ) دختر ثابت بن الفاکةبن ثعلبه ٔ انصاری از قبیله ٔ بنی حطمة. ابن حبیب او را در زمره ٔ کسانی که با پیغمبر بیعت کرده اند آورده است . (الاصابة قسم اول از جزء هشتم ص 78).
رابعةلغتنامه دهخدارابعة. [ ب ِ ع َ ] (ع اِ) (اصطلاح فلکی ) شصت یک ثالثه . جزء شصت یک ثالثه . یک شصتم ثالثه . و رابعه تقسیم شده است بشصت خامسه . ج ، روابع. || آهنگی در موسیقی چهارم . || (اصطلاح طب ). درجه ٔ رابعه . || ربع. یک چهارم : کالشمس فی رابعةالنهار؛ چون آفتاب در نیمروزان .
رابعه ٔ شامیهلغتنامه دهخدارابعه ٔ شامیه . [ ب ِ ع َ ی ِ می ی َ ] (اِخ ) وی زوجه ٔ احمدبن ابی الحواری بود، احمدبن ابی الحواری گوید: که احوال وی مختلف بود گاهی بر وی عشق و محبت غلبه میکرد و گاهی انس و گاهی خوف و در این موارد به عربی اشعاری سروده است . و وقتی که طعامی پختی گفتی ای سیدبخور که این طعام پخت
رکن رابعلغتنامه دهخدارکن رابع. [ رُ ن ِ ب ِ ] (اِخ ) در اصطلاح طریقه ٔ شیخیه ، نامی است که به نائب خاص امام دهند ومعرفت آنان واجب است . (یادداشت مؤلف ).
مرابعلغتنامه دهخدامرابع. [ م َ ب ِ ] (ع اِ) ج ِ مربع. (از متن اللغة). رجوع به مِربَع و مربعة (به معنی چوبی که دو طرف آن بگیرند و با آن بار بر پشت ستور نهند) شود. || ج ِ مربع، به معنی باران بهاری . (از اقرب الموارد). رجوع به مَربَع شود. || ج ِ مربع، به معنی اقامتگاه تابستانی و ییلاق . (از اقرب
محمد رابعلغتنامه دهخدامحمد رابع. [ م ُ ح َم ْ م َ دِ ب ِ ] (اِخ ) ابن اسماعیل ششمین از ملوک بنی نصر غرناطه (725 - 833 هَ . ق ). (معجم الانساب و الاسرات زامباور ص 93).
محمد رابعلغتنامه دهخدامحمد رابع. [ م ُ ح َم ْ م َ دِ ب ِ ] (اِخ ) اوچی بن ابراهیم . نوزدهمین از سلاطین عثمانی (1058 - 1099 هَ . ق ). (معجم الانساب و الاسرات زامباور ص 239).
محمد رابعلغتنامه دهخدامحمد رابع. [ م ُ ح َم ْ م َ دِ ب ِ ] (اِخ ) مستنصر. هیجدهمین از امرای بنی حفص در تونس (837 - 839 هَ . ق .).
