رخسارلغتنامه دهخدارخسار. [ رُ ] (اِ مرکب ) گونه که به عربی خَدّ گویند ولی از کثرت استعمال به معنی روی (تمام چهره ) نیز می آید. (از شعوری ج 2 ص 23). روی و چهره و عارض . (ناظم الاطباء). اُجْنة. وَجْنَة. وَجَنة. وِجْنة. وُجْنة. ع
تازه رخسارلغتنامه دهخداتازه رخسار. [ زَ / زِ رُ ] (ص مرکب ) تازه رخ . تازه روی . خوشرو. گشاده رو. زیباروی : بر سر زانو بچندین عزتش جا می دهندتازه رخساران بچشم پاکبین آئینه را. صائب (از آنندراج ).رجوع به
خوب رخسارلغتنامه دهخداخوب رخسار. [ رُ ] (ص مرکب ) آنکه دارای روی زیبا باشد. خوش سیما. (ناظم الاطباء). خوب رخ : شکفته لاله ٔ نعمان بسان خوب رخساران .منوچهری .
شعله رخسارلغتنامه دهخداشعله رخسار. [ ش ُ ل َ / ل ِ رُ ] (ص مرکب ) شعله رخ . شعله روی . تابنده رخسار. شعله دیدار. صاحب آنندراج گوید: از اسمای محبوب است . مجازاً، آنکه چهره ای چون آتش زبانه کننده دارد از زیبائی و تابناکی : گریبان می درم بی
ماه رخسارلغتنامه دهخداماه رخسار.[ رُ ] (ص مرکب ) ماهرخ . (ناظم الاطباء) : به مشکو در نبود آن ماه رخسارمع القصه به قصر آمد دگربار. نظامی .سرورفتاری صنوبرقامتی ماه رخساری ملایک منظری . سعدی .ماه رخساری مع
مجروح رخسارلغتنامه دهخدامجروح رخسار. [ م َ رُ ] (ص مرکب ) چهره خراشیده : خاقانی و درد نهان خون دل از دیده چکان و ز ناخن غم هر زمان مجروح رخسار آمده .خاقانی .
رخسارزردلغتنامه دهخدارخسارزرد. [ رُ زَ ] (ص مرکب ) زردرخسار. که رخساری زرد داشته باشد. که گونه هایی زرد دارد : در آرزوی روی تو هر صبحدم چو من رخسارزرد خیزد از بستر آفتاب .خاقانی .
رخسارهلغتنامه دهخدارخساره . [ رُ رَ /رِ ] (اِ مرکب ) رخسار. روی و صورت و چهره و سیما. (ناظم الاطباء). دیباچه . (منتهی الارب ). وجنة. (دهار). رخسار. صفح وجه . عذار. (یادداشت مؤلف ) : بت اگرچه لطیف دارد نقش نزد رخساره ٔ تو هست خرا
رخسارزردلغتنامه دهخدارخسارزرد. [ رُ زَ ] (ص مرکب ) زردرخسار. که رخساری زرد داشته باشد. که گونه هایی زرد دارد : در آرزوی روی تو هر صبحدم چو من رخسارزرد خیزد از بستر آفتاب .خاقانی .
رخساره برافروختنلغتنامه دهخدارخساره برافروختن . [ رُ رَ / رِ ب َ اَ ت َ ] (مص مرکب ) رخ برافروختن . کنایه از بسیار زیباروی شدن . گلرخ گردیدن . گل افشان شدن رخ : دوش می آمد و رخساره برافروخته بودتا کجا بازدل غمزده ای سوخته بود. <p class
رخسارهلغتنامه دهخدارخساره . [ رُ رَ /رِ ] (اِ مرکب ) رخسار. روی و صورت و چهره و سیما. (ناظم الاطباء). دیباچه . (منتهی الارب ). وجنة. (دهار). رخسار. صفح وجه . عذار. (یادداشت مؤلف ) : بت اگرچه لطیف دارد نقش نزد رخساره ٔ تو هست خرا
رخساره زردلغتنامه دهخدارخساره زرد. [ رُ رَ / رِ زَ ] (ص مرکب ) زردرخسار. رخسارزرد. زردرخ . زردروی . که روی زرد دارد : هم اندر زمان حقه را مهر کردبیامد خروشان و رخساره زرد. فردوسی .نیاز آنکه دارد ز اندوه
درازرخسارلغتنامه دهخدادرازرخسار. [ دِ رُ ] (ص مرکب ) آنکه رخساری طولانی دارد. کشیده صورت . درازروی . أسیل الخد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
تازه رخسارلغتنامه دهخداتازه رخسار. [ زَ / زِ رُ ] (ص مرکب ) تازه رخ . تازه روی . خوشرو. گشاده رو. زیباروی : بر سر زانو بچندین عزتش جا می دهندتازه رخساران بچشم پاکبین آئینه را. صائب (از آنندراج ).رجوع به
خوب رخسارلغتنامه دهخداخوب رخسار. [ رُ ] (ص مرکب ) آنکه دارای روی زیبا باشد. خوش سیما. (ناظم الاطباء). خوب رخ : شکفته لاله ٔ نعمان بسان خوب رخساران .منوچهری .
خورشیدرخسارلغتنامه دهخداخورشیدرخسار. [ خوَرْ / خُرْ، رُ ] (ص مرکب ) خوب چهره . خوش چهره . خوبرو. جمیل : بخواهش گفت کآن خورشیدرخساربگو تا چون بدست آمد دگر بار. نظامی .بشه گفتند آن خوبان فرخارکه شیرینست
شعله رخسارلغتنامه دهخداشعله رخسار. [ ش ُ ل َ / ل ِ رُ ] (ص مرکب ) شعله رخ . شعله روی . تابنده رخسار. شعله دیدار. صاحب آنندراج گوید: از اسمای محبوب است . مجازاً، آنکه چهره ای چون آتش زبانه کننده دارد از زیبائی و تابناکی : گریبان می درم بی