سحری

sahari

معنی

۱. مربوط به سَحر: ستارۀ سحری، خواب سحری.
۲. (اسم) غذایی که روزه‌گیران هنگام سحر می‌خورند.
۳. (قید) سحرگاه.

مترادف

۱. مربوط به سحر
۲. بامدادی، سحرگاهان، سحرگه
۳. سحوری

جست‌وجوی دقیق

سحری

لغت‌نامه دهخدا

سحری . [ س َ ح َ ] (ع اِ) پیشک از صبح . (آنندراج ) (منتهی الارب ). قُبَیل الصبح . (اقرب الموارد). سحر. || (ص نسبی ) منسوب به سحر : مانند یکی جام یخین است شباهنگ بزدوده بقطره ٔسحری چرخ کیانیش . ناصرخسرو.بدعای سحری خ

سحری

فرهنگ فارسی عمید

۱. مربوط به سَحر: ستارۀ سحری، خواب سحری.۲. (اسم) غذایی که روزه‌گیران هنگام سحر می‌خورند.۳. (قید) سحرگاه.

سحری

دیکشنری فارسی به انگلیسی

crepuscular

سحری

فرهنگ مترادف و متضاد

۱. مربوط به سحر ۲. بامدادی، سحرگاهان، سحرگه ۳. سحوری

سحری

فرهنگ فارسی طیفی

مقوله: زمان سحری، صبحانه، صبحگاهی، بامدادی نودمیده، تازه برآمده، طلوع‌کرده

جست‌وجوی هم‌آوا

شحری

لغت‌نامه دهخدا

شحری . [ ش َ ] (ص نسبی ) منسوب به شحر واقع در عمان . (از انساب سمعانی ). منسوب به شحر ساحل میان عمان و عدن و عنبر شحری را از این ساحل آرند. (از یادداشت مؤلف ).

شحری

لغت‌نامه دهخدا

شحری . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) محمدبن عمر اصغر. شاعر و از اهل شحر است . (از منتهی الارب ).

شحری

لغت‌نامه دهخدا

شحری . [ ش َ / ش ِ ] (اِخ ) محمدبن معاذ. محدث و از ساحل شحر است . (از منتهی الارب ).

شعری

لغت‌نامه دهخدا

شعری . [ش َ را / ش ُ را / ش ِ را ] (ع اِمص ) شعر. (ناظم الاطباء). دانستن و دریافتن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به شعر شود.

شعری

لغت‌نامه دهخدا

شعری . [ ش ِ ] (ص نسبی ) منسوب به شعر و نظم . (ناظم الاطباء).- قیاس شعری ؛ نوعی قیاس از منطق . (از کشاف اصطلاحات الفنون ) (یادداشت مؤلف ).رجوع به شعر شود.

جست‌وجوی مشابه

سحریة

لغت‌نامه دهخدا

سحریة. [ س َ ح َ ری ی َ ] (ع اِ)سحری . (منتهی الارب ). پیشک صبح . رجوع به سحری شود.

سحري

دیکشنری عربی به فارسی

جادويي , وابسته به سحر و جادو , سحر اميز

چراغ سحری

لغت‌نامه دهخدا

چراغ سحری . [ چ َ / چ ِ غ ِ س َ ح َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چراغ صبح و چراغ صبحدم . (آنندراج ) (فرهنگ نظام ). چراغ سحر. (فرهنگ نظام ). چراغ سحرگاه .چراغ سحرگهی . چراغ سحرگهان . || مجازاً آفتاب . (فرهنگ نطام ) || چراغی که پیش از روشن شدن هوا

سحری طهرانی

لغت‌نامه دهخدا

سحری طهرانی . [ س َ ح َ ی ِ طِ ] (اِخ ) از معاصرین صفویه بود و به زبان طهرانی اشعار بسیار داشته ، این بیت از اوست :کی بو که همچو دسته گل گل دیم من ز در درآهم نشو غم بپا بشو هم روز بد بسر درآ.(مجمع الفصحا ج 2 ص <s

ناوک سحری

لغت‌نامه دهخدا

ناوک سحری . [وَ ک ِ س َ ح َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از دعای بد و نفرین باشد که در آخرهای شب کنند. (برهان قاطع) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء). آه سحری : به صور نیمشبی درفکن رواق فلک به ناوک سحری برشکن مصاف قضا. خاقان