سنگک

sangak

معنی

۱. نوعی نان که در تنور بر روی سنگ‌ریزه پخته می‌شود.
۲. [قدیمی] سنگ خرد؛ سنگ کوچک.
۳. (هواشناسی) [قدیمی] = تگرگ: ◻︎ ویحک ای ابر بر گنهکاران / سنگک و برف باری و باران (عنصری: ۳۶۸).

جست‌وجوی دقیق

سنگک

لغت‌نامه دهخدا

سنگک . [ س َ گ َ ] (اِمصغر) مصغر سنگ . (از برهان ) (فرهنگ رشیدی ). || (از: سنگ + ک ، پسوند شباهت ) نانی که بر سنگ پخته میشود. امروزه نیز سنگک گویند. نام نانی است که چون خمیرآنرا بر روی تنوری که پر از سنگ ریزه است اندازند به این اسم موسوم شده است . (از آنندراج ) <span class="h

سنگک

فرهنگ فارسی عمید

۱. نوعی نان که در تنور بر روی سنگ‌ریزه پخته می‌شود.۲. [قدیمی] سنگ خرد؛ سنگ کوچک.۳. (هواشناسی) [قدیمی] = تگرگ: ◻︎ ویحک ای ابر بر گنهکاران / سنگک و برف باری و باران (عنصری: ۳۶۸).

سنگک

فرهنگ فارسی معین

(سَ گَ) (اِ.)1 - نانی که بر روی سنگ - های خردوداغ در داخل تنور می پزند.2 - سنگ کوچک . 3 - تگرگ . 4 - ژاله .

سنگک

گویش تهرانی

نان پخته شده روی سنگ

جست‌وجوی هم‌آوا

سنغ

لغت‌نامه دهخدا

سنغ. [ ] (ع اِ) نوعی از غلات که با برگ آن حصیر بافند و سناق نیز خوانده میشود. (از دزی ج 1 ص 694).

سنق

لغت‌نامه دهخدا

سنق . [ س َ ن َ ] (ع مص ) ناگوار شدن از شیر. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (المصادر زوزنی ). ناگوارد شدن بچه ٔ شتر از شیر. (ناظم الاطباء).

سنک

لغت‌نامه دهخدا

سنک . [ ](اِ) بهندی شاخ حیوانات است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ).

سنک

لغت‌نامه دهخدا

سنک . [ س ِ ن ِ ] (اِخ ) فیلسوف روم و از مستشاران معاصر نرون قیصر روم و آموزگار وی بود و بعد بحکم وی خودکشی کرد. (ایران باستان ج 3 ص 2431 و 2458). سنک یا سنکای فیلسوف . پسر س

سنک

لغت‌نامه دهخدا

سنک . [ س ُ ن ُ ] (ع اِ) راههای روشن . (منتهی الارب ) (آنندراج ).

جست‌وجوی مشابه

فال سنگک

لغت‌نامه دهخدا

فال سنگک . [ ل ِ س َ گ َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) طرق ؛ فال سنگک زدن کاهن . (از منتهی الارب ). گروهی از کاهنان از روی سنگریزه ها و حبوب و دانه ها چون گندم و هسته غیبگویی می کنند. (از مقدمه ٔ ابن خلدون ترجمه ٔ محمدِ پروین گنابادی ج 1 ص <span