شعشعلغتنامه دهخداشعشع. [ ش َ ش َ ] (ع ص ) دراز. || سایه ٔ پراکنده ٔ تنک . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). و رجوع به شعشاع شود. || تابان . (یادداشت مؤلف ): وآن سر و آن فرق کش شعشع شده وقت پیری ناخوش و اصلع شده .مولوی .
شعشعلغتنامه دهخداشعشع. [ ش ُ ش ُ ] (ع اِ صوت ) (از «ش وع ») کلمه ای است که در خشنودی و شعف از رضامندی و صبر و تفویض گویند. (ناظم الاطباء). امراست بر تحریض بر قناعت و صبر بر تنگی عیش و تطویل شعر. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || درخوش آیندی از بلند شدن مویها گویند. (ناظم الاطباء).
شحشحلغتنامه دهخداشحشح . [ ش َ ش َ ] (ع ص ، اِ) حریص . (منتهی الارب ). شحیح . (از اقرب الموارد). || بخیل . || بیابان فراخ . (منتهی الارب ).فلات واسع و دور که در آن گیاهی نباشد: فلاة شحشح ؛ بیابان بی آب و علف . (از اقرب الموارد). || پیوستگی و دوام کننده برکاری و صادر آن . (منتهی الارب ).مواظبت
شحشحلغتنامه دهخداشحشح . [ ش ُ ش ُ ] (ع ص ، اِ) خر سبک . (منتهی الارب ) (از قاموس ). خر سبک و چالاک . (ناظم الاطباء).
شعشعیلغتنامه دهخداشعشعی . [ ش َ ش َ ] (ص نسبی ) تابان و درخشان : ظاهر ما چون درون مدعی در دلش ظلمت زبانش شعشعی .مولوی .
سحسحلغتنامه دهخداسحسح . [ س َ س َ ] (ع اِ) ساحت خانه . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) : و سحساح خطوب و خطر بر ساحة و سحسح ایران متقاطر بودی . (دره ٔ نادره چ شهیدی ص 676). || (ص ) باران سخت ریز. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
شحصةلغتنامه دهخداشحصة. [ ش َ ح َ ص َ ] (ع ص ، اِ) شحص . شحاصة. شحصاء. (منتهی الارب ). رجوع به شحص و شحاصة و شحصاء شود.
شعشعاتلغتنامه دهخداشعشعات . [ ش َ ش َ ] (ع اِ) ج ِ شعشعه ، به معنی روشنی آفتاب و درخشش و پرتو. (از یادداشت مؤلف ) : تا زبون گردد به پیش آن نظرشعشعات آفتاب ِ باشرر.مولوی .
شعشعانلغتنامه دهخداشعشعان .[ ش َ ش َ ] (ع ص ) دراز و نیکوخلقت . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). نیکو. (مهذب الاسماء). و رجوع به شعشاع و شعشع و شعشعانی شود.
شعشعاناتلغتنامه دهخداشعشعانات . [ ش َ ش َ ] (ع ص ، اِ) ج ِشَعْشَعانة. (ناظم الاطباء). رجوع به شعشعانة شود.
شعشعانةلغتنامه دهخداشعشعانة.[ ش َ ش َ ن َ ] (ع ص ) ماده شتر دراز نیکوخلقت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
شعشعانیلغتنامه دهخداشعشعانی . [ ش َ ش َ نی ی ] (ع ص ) مرد دراز نیکوخلقت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). دراز. (از اقرب الموارد). و رجوع به شعشعان شود. || تابنده . (فرهنگ فارسی معین ). || لطیف . (فرهنگ فارسی معین ).
شعشاعلغتنامه دهخداشعشاع . [ ش َ ] (ع ص ) دراز. رجوع به شعشع شود. || سبک . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || نیکو. || خوب خلقت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). || زیرک و ماهر در کار. (از اقرب الموارد). || خوشنما. (ناظم الا
چرب ساختنلغتنامه دهخداچرب ساختن . [ چ َ ت َ ] (مص مرکب ) چرب کردن . پرروغن ساختن . چرب و روغندار کردن غذا و خوراک : شعشع الثرید؛ یعنی چرب ساخت و بسیار کرد روغن اشکنه را. (منتهی الارب ). || روغن آلوده کردن جائی یا چیزی . رجوع به چرب کردن شود.
اصلعلغتنامه دهخدااصلع. [ اَ ل َ ] (ع ص ) مرد بیموی پیش سر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). بمعنی کَل یعنی مرد بیموی پیش سر. (آنندراج ). و یقال ایضاً: رأس اصلع. مؤنث : صَلْعاء. ج ، صُلْع، صُلْعان . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). تویل و داغسر. (ناظم الاطباء). دغ سر. (مهذب الاسما
درازلغتنامه دهخدادراز. [ دَ / دِ ] (ص ) طویل . مقابل کوتاه . طولانی . نقیض کوتاه . (برهان ). مستطیل . مستطیله . طویله . مقابل قصیر. طویل و آن یا طولی است عمودی ، چنانکه از بالائی بدان بینند، چون : گیسوانی ،دستی ، ریشی دراز یا مقابل پست و آن طولی باشد عمودی ،
شعشعاتلغتنامه دهخداشعشعات . [ ش َ ش َ ] (ع اِ) ج ِ شعشعه ، به معنی روشنی آفتاب و درخشش و پرتو. (از یادداشت مؤلف ) : تا زبون گردد به پیش آن نظرشعشعات آفتاب ِ باشرر.مولوی .
شعشعانلغتنامه دهخداشعشعان .[ ش َ ش َ ] (ع ص ) دراز و نیکوخلقت . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). نیکو. (مهذب الاسماء). و رجوع به شعشاع و شعشع و شعشعانی شود.
شعشعاناتلغتنامه دهخداشعشعانات . [ ش َ ش َ ] (ع ص ، اِ) ج ِشَعْشَعانة. (ناظم الاطباء). رجوع به شعشعانة شود.
شعشعانةلغتنامه دهخداشعشعانة.[ ش َ ش َ ن َ ] (ع ص ) ماده شتر دراز نیکوخلقت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
شعشعانیلغتنامه دهخداشعشعانی . [ ش َ ش َ نی ی ] (ع ص ) مرد دراز نیکوخلقت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). دراز. (از اقرب الموارد). و رجوع به شعشعان شود. || تابنده . (فرهنگ فارسی معین ). || لطیف . (فرهنگ فارسی معین ).
آل مشعشعلغتنامه دهخداآل مشعشع. [ ل ِ م ُ ش َ ش َ ](اِخ ) نام خاندانی از سادات علوی موسوی که رئیس آنان سیدمحمدبن فلاح بن هبةاﷲ در 848 هَ .ق . بخوزستان دعوی مهدویت کرد. این مرد نخست در سلک طلاّ ب علوم دینیه بود و نزد شیخ احمدبن فهد تلمّذ می کرد. پس از آنکه این داعی
مشعشعلغتنامه دهخدامشعشع. [ م ُ ش َ ش َ ] (ع ص ) روشن . (آنندراج ) (غیاث ). رخشان . درخشان . درخشنده . درفشنده . پاک و روشن ، که کثیف نباشد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).- ظل مشعشع ؛ که کثیف نباشد. (از اقرب الموارد).|| شراب به آب آمیخته . (غیاث ) (آنندراج ) (دهار)
تشعشعلغتنامه دهخداتشعشع. [ ت َ ش َ ش ُ ] (ع مص ) اندک ماندن از ماه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). سپری شدن روزهای ماه جز مقدار کمی از آن : تشعشع الشهر تقضی الا اقله . (از اقرب الموارد). || شعاع انداختن . پرتو افکندن . پرتوافکنی . درخشندگی . ج ، تشعشعات . (فرهنگ فارسی معین ). || (اصطلاح فیزیک
