شکرافشانیلغتنامه دهخداشکرافشانی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ ] (حامص مرکب ) پخش شکر.(فرهنگ فارسی معین ). || گفتار شیرین و خوش . (ناظم الاطباء). شیرین سخنی . (فرهنگ فارسی معین ).- شکرافشانی کردن ؛ کنایه از شیرین زبانی کردن . سخنان شیرین
شکرافشانلغتنامه دهخداشکرافشان . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ ] (نف مرکب ) افشاننده ٔ شکر.آنکه شکر پخش کند. (فرهنگ فارسی معین ) : نمک افشان شدم از دیده کنون شکرافشان شوم ان شأاﷲ. خاقانی .درخشان شده می چو
شکرفشانیلغتنامه دهخداشکرفشانی . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (حامص مرکب ) شکرافشانی . شکرپاشی . || کنایه از سخت شیرین زبانی . (از یادداشت مؤلف ). شیرین سخنی : دلم از تو چون نرنجد که به وهم درنگنجدکه جواب تلخ گویی تو بدین شکرفشانی . <
شکرفشانانلغتنامه دهخداشکرفشانان . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ ] (نف مرکب ، ق مرکب ) صفت حالیه . در حال شکرفشانی . در حالت شکرافشانی . در حال خواندن شعر یا آواز شیرین و خوش . در حال گفتن سخن شیرین : ره پیش گرفت بیت خوانان می شد همه ره شکرفشا
شکر فشاندنلغتنامه دهخداشکر فشاندن . [ ش َ ک َ ف َ / ف ِ دَ ] (مص مرکب ) شکرافشاندن . شکر پاشیدن . (یادداشت مؤلف ) : سنگست و سفال بر دل توگر بر سر او شکر فشانی . ناصرخسرو.|| کنایه از شیرین زبانی کردن . (
شکر افشاندنلغتنامه دهخداشکر افشاندن . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ اَ دَ ] (مص مرکب ) شکر فشاندن . شکر پاشیدن . شکر ریختن . (یادداشت مؤلف ). || سرود خوش خواندن . خنیاگری کردن بنکوئی . نوای جانبخش ساز سر کردن . || نواهای دل انگیز و نغمه های شیرین نواختن :
نیلغتنامه دهخدانی . [ ن َ / ن ِ ] (اِ) قصب . (آنندراج ) (منتهی الارب ). گیاهی آبی و دارای ساقه ٔ میان کاواک و راست . (ناظم الاطباء). گیاهی که ساقه ٔ آن دراز و میان تهی و به ضخامت انگشتی یا بیش از آن است . (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). و رنگ آن غالباً زرد