شکرخالغتنامه دهخداشکرخا. [ ش َک َ / ش َک ْ ک َ ] (نف مرکب ) شکرخای . که شکر بخورد. || سخت شیرین . (یادداشت مؤلف ) : فتنه ٔ سامریش در دهن شورانگیزنفس عیسویش در لب شکّرخا بود. سعدی .اگر دشنام فرمایی
شکرخافرهنگ فارسی عمید۱. خایندۀ شکر؛ شکرخوار: ◻︎ شکرفروش که عمرش دراز باد چرا / تفقدی نکند طوطی شکرخا را (حافظ: ۲۴).۲. [مجاز] شیرینگفتار: ◻︎ بدم گفتی و خرسندم عفاکالله نکو گفتی / جواب تلخ میزیبد لب لعل شکرخا را (حافظ: ۲۲).
شکرخاییلغتنامه دهخداشکرخایی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (حامص مرکب ) عمل و صفت شکرخای . || شیرین زبانی : بهر ری کو پادزهرت داده بودهدیه امسال از شکرخایی فرست . خاقانی .ای که مانند تو بلبل به سخندانی نی
شکرخایلغتنامه دهخداشکرخای . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (نف مرکب ) شکرخا. قریب به معنی شکرشکن . (آنندراج ). که شکر بخورد. که شکر بجود. || سخت شیرین . بسیار شیرین و دلپسند : ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوه ٔ یاقوت شک
شکرخاییلغتنامه دهخداشکرخایی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (حامص مرکب ) عمل و صفت شکرخای . || شیرین زبانی : بهر ری کو پادزهرت داده بودهدیه امسال از شکرخایی فرست . خاقانی .ای که مانند تو بلبل به سخندانی نی
شکرخارلغتنامه دهخداشکرخار. [ ش َ ک َ ] (اِ مرکب ) درختی خاردار و میوه اش سرخ که غرقد نیز گویند. (ناظم الاطباء).
شکرخانهلغتنامه دهخداشکرخانه . [ ش َ ک َ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) به معنی شکرزار. (آنندراج ). شکرستان . کارخانه ٔ قند. (یادداشت مؤلف ) : به عملگاه آمل هر سال بیست وپنجهزار من بزرگ قند و نبات و شکر سپید حاصل بودی ... و کارگاهها و شکرخانه
شکرخایلغتنامه دهخداشکرخای . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (نف مرکب ) شکرخا. قریب به معنی شکرشکن . (آنندراج ). که شکر بخورد. که شکر بجود. || سخت شیرین . بسیار شیرین و دلپسند : ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوه ٔ یاقوت شک
بازگویهلغتنامه دهخدابازگویه . [ ی َ / ی ِ ] (اِمص مرکب ) واگو کردن . تکرار : ز استماع کلام تو گوش گوهرچین ز بازگویه ٔ نام تو نطق شکرخا. ظهوری (از آنندراج ).و رجوع به بازگو شود.
شیرین سؤاللغتنامه دهخداشیرین سؤال . [ س ُ آ ] (ص مرکب ) با پرسش دلپذیر و نرم . شیرین سخن . (ازآنندراج ). که سوءالی خوش و دلپسند کند : وه چه خونهادر دل شیرین سوءالان می کنندتا جواب تلخی از لبهای شکّرخا دهند.ظهوری (از آنندراج ).
خالغتنامه دهخداخا. (نف مرخم ) خای . نعت فاعلی از خائیدن . خاینده ، آنکه چیزی را بخاید: شکرخا. انگشت خا. رجوع به خائیدن شود. || (اِ) گوی را گویند که آبهای کثیف چون آب مطبخ و زیرآب حمام بدانجا رود . (برهان ) (آنندراج ) (جهانگیری ). پارگین . (ناظم الاطباء).
شکرخاییلغتنامه دهخداشکرخایی . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (حامص مرکب ) عمل و صفت شکرخای . || شیرین زبانی : بهر ری کو پادزهرت داده بودهدیه امسال از شکرخایی فرست . خاقانی .ای که مانند تو بلبل به سخندانی نی
شکرخارلغتنامه دهخداشکرخار. [ ش َ ک َ ] (اِ مرکب ) درختی خاردار و میوه اش سرخ که غرقد نیز گویند. (ناظم الاطباء).
شکرخانهلغتنامه دهخداشکرخانه . [ ش َ ک َ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) به معنی شکرزار. (آنندراج ). شکرستان . کارخانه ٔ قند. (یادداشت مؤلف ) : به عملگاه آمل هر سال بیست وپنجهزار من بزرگ قند و نبات و شکر سپید حاصل بودی ... و کارگاهها و شکرخانه
شکرخایلغتنامه دهخداشکرخای . [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (نف مرکب ) شکرخا. قریب به معنی شکرشکن . (آنندراج ). که شکر بخورد. که شکر بجود. || سخت شیرین . بسیار شیرین و دلپسند : ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوه ٔ یاقوت شک