شکسته زبانلغتنامه دهخداشکسته زبان . [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ زَ ] (ص مرکب ) الکن . گرفته زبان . (ناظم الاطباء). آنکه زبان فصیح ندارد یا لکنت داشته باشد.(آنندراج ). الثغ. الکن . آنکه ادای حروف از مخارج بخوبی نتواند و دال را بجای کاف و لام را بجای راء و مانند آن تلفظ کند.
شکستهلغتنامه دهخداشکسته . [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (اِخ ) قلعه ای بوده در قدیم در حوالی قلعه ٔ اصطخر فارس . (از نزهةالقلوب ج 3 ص 120 و 132). قلعه ٔ شکسته ای است
شکستهفرهنگ فارسی عمید۱. [مقابلِ درست] خرد شده؛ قطعه‌قطعه شده.۲. (صفت فاعلی) [مجاز] ویژگی کسی که بر اثر بیماری یا اندوه شادابی و جوانی خود را از دست داده باشد.۳. [مجاز] آزرده؛ ناراحت؛ غمگین.۴. (اسم) (هنر) در خوش‌نویسی، یکی از خط‌های فارسی، برگرفته از خط نستعلیق که دارای انحنا و پیوستگی می‌باشد و در نامه
شکستهلغتنامه دهخداشکسته . [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (ن مف / نف ) مکسور و خردشده . (ناظم الاطباء). خرد. (آنندراج ). منکسر. مکسور. کسیر. (منتهی الارب ). نعت مفعولی از شکستن در معنی متعدی آن . (یادداشت مؤلف ). صاحب آنندراج در توضیح
شکسته زبانیلغتنامه دهخداشکسته زبانی . [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ زَ] (حامص مرکب ) حالت و صفت شکسته زبان . لثغت . لکنت . ادای حروف از غیر مخرج اصلی آنها. (یادداشت مؤلف ).رجوع به شکسته زبان شود.
رتیلغتنامه دهخدارتی . [ رُت ْ تا ] (ع ص ) شکسته زبان ، یعنی آنکه حرف «ر» را «ل » و «غ »، و «س » را «ث » گوید. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء).
ارتلغتنامه دهخداارت . [اَ رَت ت ] (ع ص ) گنگلاج . شکسته زبان . گرفته سخن . (مهذب الاسماء). آنک زبان وی درآویزد در سخن . (تاج المصادر بیهقی ). آنکه زبانش درآویزد در سخن گفتن . (زوزنی ).
تمیدنلغتنامه دهخداتمیدن . [ ت َ دَ ] (مص ) شکسته زبان سخن گفتن . فافا گفتن . لکنت داشتن زبان . گرفتن زبان . کژزبان بودن . و تمنده نعت فاعلی این مصدر است . (از یادداشتهای مرحوم دهخدا). || آماسیدن . آماهیدن . ورم کردن . (ایضاً).
زبان گرفتهلغتنامه دهخدازبان گرفته . [ زَ گ ِ رِ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) الکن و گنگ و آنکه در زبان وی لکنت باشد. (ناظم الاطباء). شکسته زبان . الثغ. الکن . ابکم : مرغان زبان گرفته یک سر بازبگشاده زبان سوری و عبری .<p class="author
زبان شکستهلغتنامه دهخدازبان شکسته . [ زَ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) کژمژزبان . لال پتی : گویی زبان شکسته و گنگ است بت تراترکان همه شکسته ز بانگ تواند نون . عماره .رجوع به ناظم الاطباء ذیل شکسته زبا
شکستهلغتنامه دهخداشکسته . [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (اِخ ) قلعه ای بوده در قدیم در حوالی قلعه ٔ اصطخر فارس . (از نزهةالقلوب ج 3 ص 120 و 132). قلعه ٔ شکسته ای است
شکستهفرهنگ فارسی عمید۱. [مقابلِ درست] خرد شده؛ قطعه‌قطعه شده.۲. (صفت فاعلی) [مجاز] ویژگی کسی که بر اثر بیماری یا اندوه شادابی و جوانی خود را از دست داده باشد.۳. [مجاز] آزرده؛ ناراحت؛ غمگین.۴. (اسم) (هنر) در خوش‌نویسی، یکی از خط‌های فارسی، برگرفته از خط نستعلیق که دارای انحنا و پیوستگی می‌باشد و در نامه
شکستهلغتنامه دهخداشکسته . [ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (ن مف / نف ) مکسور و خردشده . (ناظم الاطباء). خرد. (آنندراج ). منکسر. مکسور. کسیر. (منتهی الارب ). نعت مفعولی از شکستن در معنی متعدی آن . (یادداشت مؤلف ). صاحب آنندراج در توضیح
درشکستهلغتنامه دهخدادرشکسته . [ دَ ش ِک َ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) شکسته . منکسر : طاق فلک ز زلزله ٔ صور در شکست زین طاق درشکسته سبکتر گذشتنی است .خاقانی .
دریاشکستهلغتنامه دهخدادریاشکسته . [ دَرْ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (اِ مرکب ) لطمه ٔ دریا و موج دریا. (ناظم الاطباء).
دست شکستهلغتنامه دهخدادست شکسته . [ دَ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) شکسته دست . آنکه دست او شکسته باشد. || کسی را گویند که سبب تحصیل معاش از مایه و هنر و کمال و علم و فضل و قدرت و شجاعت و امثال اینها نداشته باشد و کسب و کار و صنعت و پیشه هم نداند. (برهان ). مر
دل شکستهلغتنامه دهخدادل شکسته . [ دِ ل ِ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) دل آزرده و محزون .- امثال : دست شکسته بکار میرود دل شکسته بکار نمی رود . (امثال و حکم ).از دل شکسته
دل شکستهلغتنامه دهخدادل شکسته . [ دِ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) آزرده دل . شکسته دل . شکسته خاطر. محزون . غمناک . (آنندراج ). ملول . (ناظم الاطباء). مکسورالقلب . منکسرالقلب . رنجیده . آزرده . عمید. معمود. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
