صلعلغتنامه دهخداصلع. [ ص َ ل َ ] (ع مص ) بی موی پیش سر گردیدن . موی رفتگی پیش سر. (منتهی الارب ). موی پیش سر رفتن . کل بودن . (غیاث اللغات ).
پیسلهلغتنامه دهخداپیسله . [ پ َ ل ِ ] (اِخ ) پِیْزلی . شهری باسکاتلند در قلمرو کنت (رنفریو)، دارای 84800 تن سکنه . آنجا بافتن شال و پارچه های پشمی رائج و دارای معدن آهن است .
سگیلهلغتنامه دهخداسگیله . [ س َ ل َ / ل ِ ] (اِ) آه . (ناظم الاطباء). || آروغ . (ناظم الاطباء). فواق . (ناظم الاطباء).
سلحلغتنامه دهخداسلح . [ س َ ] (ع مص )سرگین کردن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء).حدث کردن . (تاج المصادر بیهقی ). غائط کردن . (المصادر زوزنی ). || شمشیر دادن و شمشیر را سلاح کسی ساختن . یقال : سلحته السیف ؛ شمشیر را سلاح او ساختم و دادم او را شمشیر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).<b
صلعاءلغتنامه دهخداصلعاء. [ ص َ ] (ع ص ) تأنیث اصلع. زن بی موی پیش سر. || (اِ) هر امر بزرگ و مشهور. || زمین باریک بی درخت وعلف . || بلا. (منتهی الارب ). داهیة. (مهذب الاسماء). || (اِمص ) سختی . (منتهی الارب ).- شجرة صلعاء ؛ درخت که سر شاخه ٔ آن افتاده باشد. (اقرب ال
صلعاءالنعاملغتنامه دهخداصلعاءالنعام . [ ص َ ئُن ْ ن ُ ] (اِخ ) موضعی است به دیار بنی کلاب یا عطفان میان نَقره و مُغیثه . (معجم البلدان ) (منتهی الارب ).
جلحلغتنامه دهخداجلح . [ ج َ ل َ ] (ع مص ) ریختن موی پیش سر و اندکی از آن را نَزَع گویند، بعد از آن جَلَح ، بعد از آن صَلَع. (از منتهی الارب ) (از آنندراج ). کم شدن موی پیش سر. (از یادداشت های دهخدا).
اصلعلغتنامه دهخدااصلع. [ اَ ل َ ] (ع ص ) مرد بیموی پیش سر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). بمعنی کَل یعنی مرد بیموی پیش سر. (آنندراج ). و یقال ایضاً: رأس اصلع. مؤنث : صَلْعاء. ج ، صُلْع، صُلْعان . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). تویل و داغسر. (ناظم الاطباء). دغ سر. (مهذب الاسما
استخوانلغتنامه دهخدااستخوان . [ اُ ت ُ خوا / خا ] (اِ) عَظْم . (دهار) (منتهی الارب ). قسمت صلب و سختی که در بدن حیوان و نبات است . و آن عام است بر حیوانات و نباتات ، برخلاف استه که مخصوص نباتات است . (برهان ). عضویست که صلابت آن بدانجا رسد که آنرا نتوان دوتا کرد
ابوالاسود دئلیلغتنامه دهخداابوالاسود دئلی . [ اَ بُل ْ اَ وَ دِ دُ ءَ ] (اِخ ) ظالم بن عمروبن سفیان بن جندل و بعضی گفته اند سلیمان بن عمرو و به گفته ٔ برخی سلیمان بن عامر و جمعی دیگر نام او را عمربن حلس بن نفاثةبن عدی بن دئل بن بکربن عبد مناف بن کنانة المکنی باَبی الاسود الدئلی یا الدولی به ضم دال مهمل
صلعاءلغتنامه دهخداصلعاء. [ ص َ ] (ع ص ) تأنیث اصلع. زن بی موی پیش سر. || (اِ) هر امر بزرگ و مشهور. || زمین باریک بی درخت وعلف . || بلا. (منتهی الارب ). داهیة. (مهذب الاسماء). || (اِمص ) سختی . (منتهی الارب ).- شجرة صلعاء ؛ درخت که سر شاخه ٔ آن افتاده باشد. (اقرب ال
صلعاءالنعاملغتنامه دهخداصلعاءالنعام . [ ص َ ئُن ْ ن ُ ] (اِخ ) موضعی است به دیار بنی کلاب یا عطفان میان نَقره و مُغیثه . (معجم البلدان ) (منتهی الارب ).
متصلعلغتنامه دهخدامتصلع. [ م ُ ت َ ص َل ْ ل ِ ] (ع ص ) آفتاب بالاآینده یا در وسط آسمان رسنده یااز ابر بیرون آینده . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (ازاقرب الموارد). آفتاب بیرون آمده از زیر ابر در وسطآسمان رسیده . (ناظم الاطباء). و رجوع به تصلع شود.
منصلعلغتنامه دهخدامنصلع. [ م ُ ص َ ل ِ ] (ع ص ) آفتاب بالابرآینده یا در وسط آسمان رسنده یا از ابر بیرون آینده . (آنندراج ) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجوع به انصلاع شود.
اصلعلغتنامه دهخدااصلع. [ اَ ل َ ] (ع ص ) مرد بیموی پیش سر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). بمعنی کَل یعنی مرد بیموی پیش سر. (آنندراج ). و یقال ایضاً: رأس اصلع. مؤنث : صَلْعاء. ج ، صُلْع، صُلْعان . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). تویل و داغسر. (ناظم الاطباء). دغ سر. (مهذب الاسما
تصلعلغتنامه دهخداتصلع. [ ت َ ص َل ْ ل ُ ] (ع مص ) بالا برآمدن آفتاب ، یا در وسط آسمان رسیدن یا از ابر بیرون آمدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). انصلاع . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || برطرف شدن ابر آسمان . (از اقرب الموارد).
ابوالصلعلغتنامه دهخداابوالصلع. [ اَ بُص ْ ص َ ل َ ] (اِخ ) السندی مملوک . او را سی ورقه شعر است . (ابن الندیم ).