لغتنامه دهخدا
تواصی . [ ت َ ] (ع مص ) یکدیگر را وصیت کردن . (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی ). یکدیگر را اندرز و وصیت کردن ، منه قوله تعالی : اءَ تواصَوا به ؛ ای اوصی به اولهم آخرهم . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). || درهم پیوسته روییدن گیاه زمین . (منتهی ا
