فخلغتنامه دهخدافخ . [ ف َ ] (اِ) تله ، و آن آلتی است که بدان جانور گیرند. نَژْنَک . (برهان ). حباله . مصیده . احبول . احبوله . (منتهی الارب ). لاتو. (برهان ). طرق [ طُ / طِ ] . (منتهی الارب ) : تو نشسته خوش و عمر تو همی پرّدم
فخلغتنامه دهخدافخ . [ ف َخ خ ] (اِخ ) وادیی است در مکه قبل از وادی الزاهریه که عبداﷲبن عمر و گروهی از یاران پیغمبر در این وادی مدفونند. (معجم البلدان ). موضعی است به مکه ، و در آن قبر ابن عمر است . (منتهی الارب ).
فخلغتنامه دهخدافخ . [ ف َخ خ ] (ع اِ) دام شکاری . ج ، فخاخ ، فخوخ . (منتهی الارب ). و خلیل گوید آن مأخوذ از لغت عجم است . (اقرب الموارد). رجوع به فخ (بی تشدید) شود.
فخلغتنامه دهخدافخ . [ ف َخ خ ] (ع مص ) خرخر کردن نائم در خواب . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || آواز دادن مار. (اقرب الموارد). رجوع به فح شود. || (اِمص ) فروهشتگی هر دو پای . (منتهی الارب ). فروهشتن هر دو پای . (اقرب الموارد).
فیخلغتنامه دهخدافیخ . [ ف َ ](ع مص ) بلند شدن باد با بانگ کردن . (منتهی الارب ). فوخ . فیخان . (از اقرب الموارد). || منتشر وپراکنده شدن . (منتهی الارب ). فیح . (اقرب الموارد).
یفخلغتنامه دهخدایفخ . [ ی َ ] (ع مص ) رسیدن یافوخ کسی را. || زدن بر یافوخ کسی . (منتهی الارب ). رجوع به یافوخ شود.
حسین فخلغتنامه دهخداحسین فخ . [ ح ُ س َ ن ِ ف َ ] (اِخ ) ابن علی عابدبن حسن مثلث بن حسن مثنی بن حسن سبطبن علی بن ابی طالب . رجوع به صاحب فخ شود.
صاحب فخلغتنامه دهخداصاحب فخ . [ ح ِ ب ِ ف َخ خ ] (اِخ ) حسین بن علی بن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب . درتجارب السلف آرد که حسین از بزرگان بنی هاشم بود و ازتحمل جور و حیف ملول شد، در مدینه خروج کرد و بسیارخلق متابعت او کردند و اتفاق افتاد که از عامل مدینه بر بعضی طالبیان ظلمی رفت و علویان بهم بر
فوخلغتنامه دهخدافوخ . [ ف َ ] (ع مص ) بیرون برآوردن باد از مردم و ستور با بانگ یا بی بانگ . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || دمیدن بوی . (منتهی الارب ). رجوع به فوج و فوح و فوحان شود.
فخرالدولهلغتنامه دهخدافخرالدوله . [ ف َ رُدْ دَ ل َ ] (اِخ ) دیلمی . پس از فوت مؤیدالدوله (373 هَ . ق .) بزرگان و ارکان دولت مجلسی آراستند تا یکی از شاهزادگان دیلمی را به سلطنت اختیار کنند و چنین صلاح دیدند که فخرالدوله را که ارشد شاهزادگان دیلمی و از هر جهت براز
حسین صاحب الفخلغتنامه دهخداحسین صاحب الفخ . [ ح ُ س َ ن ِ ح ِ بُل ْ ف َ ] (اِخ ) رجوع به صاحب فخ شود.
غافل وارلغتنامه دهخداغافل وار. [ ف ِ ] (ص مرکب ) چون غافل .مانند غافل . غافل گونه : از برای تو فخ نهند و تو غافل وار روزگار می بری . (سندبادنامه ص 325).
زاهرلغتنامه دهخدازاهر. [ هَِ ] (اِخ ) برکه ای است میان مکه و تنعیم . (منتهی الارب ) (قاموس ). قطبی گوید: این همان وادی است که اکنون جوخی نام دارد. و سخاوی در شرح عراقیه گوید: موضعی که اکنون فخ نام دارد همان وادی زاهر است . (تاج العروس ). یاقوت آرد: شبیکه منزلی است میان مکه و زاهر از راه تنعیم
فخرالدولهلغتنامه دهخدافخرالدوله . [ ف َ رُدْ دَ ل َ ] (اِخ ) دیلمی . پس از فوت مؤیدالدوله (373 هَ . ق .) بزرگان و ارکان دولت مجلسی آراستند تا یکی از شاهزادگان دیلمی را به سلطنت اختیار کنند و چنین صلاح دیدند که فخرالدوله را که ارشد شاهزادگان دیلمی و از هر جهت براز
دنفخلغتنامه دهخدادنفخ . [ دَ ف َ ] (ع ص ) سطبر. (منتهی الارب ) (آنندراج ). ستبر و گنده و تناور. (ناظم الاطباء).
حب الفرفخلغتنامه دهخداحب الفرفخ .[ ح َب ْ بُل ْ ف َ ف َ ] (ع اِ مرکب ) تخم خرفه . و در نسخه ای از مهذب الاسماء می نویسد: حب الفرفخ ، تخم وشنک .
حسین صاحب الفخلغتنامه دهخداحسین صاحب الفخ . [ ح ُ س َ ن ِ ح ِ بُل ْ ف َ ] (اِخ ) رجوع به صاحب فخ شود.
حسین فخلغتنامه دهخداحسین فخ . [ ح ُ س َ ن ِ ف َ ] (اِخ ) ابن علی عابدبن حسن مثلث بن حسن مثنی بن حسن سبطبن علی بن ابی طالب . رجوع به صاحب فخ شود.
مکفخلغتنامه دهخدامکفخ . [ م ِ ف َ ] (ع ص ) استوار و قوی و گویند: رجل مکفخ و عمود مکفخ . (ناظم الاطباء)(از منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد).
