لغتنامه دهخدا
صحار. [ ص ُ ] (ع اِ) اسمی است مشتق از صحر. یقال هؤلاء صحار؛ یعنی بنوالصحراء. و آنان از بنی قضاعةاند که در بیابان نجد جای گرفتند. زهیربن جناب گوید:ستمنعها فوارس ُ من بلی ّو تمنعها الفوارس من صُحار. (معجم البلدان ).|| عرق اسبان یا تب آنها.