فیاوارلغتنامه دهخدافیاوار. [ ف َ ] (اِ) فیار که صنعت و شغل و عمل و کار و هنر باشد. (برهان ). فیاور. فیار. (فرهنگ فارسی معین ) : مهر ایشان بود فیاوارم غمشان من به هر دو بگسارم .عنصری (از اسدی ).
فیاوارفرهنگ فارسی عمیدشغل؛ کار؛ پیشه: ◻︎ یعقوب چو تو یوسفم اندر همه احوال / زآن جز غم روی تو فیاوار ندارم (سنائی۲: ۶۳۱).
فوارلغتنامه دهخدافوار. [ ف َوْ وا ] (ع ص ) مبالغه است از فور و فوران . مؤنث آن فوارة است . (از اقرب الموارد). رجوع به فوارة شود.
فوارلغتنامه دهخدافوار. [ ف ُ ] (ع مص ) دمیدن بوی مشک . (منتهی الارب ). انتشار مشک . || غلیان و بالا رفتن آنچه در دیگ است . || بیرون آمدن آب از زمین و جوشیدن و جاری شدن آن . || هیجان و زدن رگ . (از اقرب الموارد). || (اِ) سرجوش دیگ . (منتهی الارب ).
فؤورلغتنامه دهخدافؤور. [ ف ُ ئو ] (ع مص ) جوشیدن دیگ و چشمه و جز آن . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
فیدارلغتنامه دهخدافیدار. [ ف َ / ف ِ ] (اِ) فیاور، که صنعت و شغل و کار و عمل باشد. (برهان ). رجوع به فیار. فیاوار و فیاور شود.
فیارفرهنگ فارسی عمید۱. = فیاوار: ◻︎ نیست فکری به غیر یار مرا / عشق شد در جهان فیار مرا (رودکی: ۵۴۵).۲. ویار؛ هوس.