قارورهلغتنامه دهخداقاروره . [ رو رَ ] (اِخ ) نام آبی به یک منزلی نقره در نجد و آن را هوائی سالم و جوی صافی است . (از رحله ٔ ابن جبیر).
قارورهلغتنامه دهخداقاروره . [ رو رَ ] (ع اِ) شیشه . (ترجمان عادل بن علی ). قرابه . پیاله . (دهار). || آنچه در آن می و مانند آن باشد عموماً. (منتهی الارب ). ظرفی که در آن می و سرکه وآبلیمو و آب غوره و مانند آن کنند عموماً. || یا ظرفی از شیشه خصوصاً. (منتهی الارب ). ج ، قواریر. (منتهی الارب ). قو
قارورهفرهنگ فارسی عمید۱. شیشه.۲. شیشۀ شراب.۳. نوعی ظرف شیشۀ دهانتنگ.۴. (طب قدیم) شیشهای که ادرار بیمار را برای معاینه یا تجزیه در آن میریزند.
قارورهفرهنگ فارسی معین(رَ یا رِ) [ ع . قاروة ] (اِ.) 1 - ظرفی شیشه ای که نمونه ادرار را در آن کرده نزد پزشک برای معاینه می بردند. 2 - نوعی پیکان .
قاروره اندازلغتنامه دهخداقاروره انداز. [ رو رَ / رِ اَ ] (نف مرکب ) نفاطه . (حبیش تفلیسی ). کسی که در جنگ مأمور انداختن قاروره است .
قاروره شناسلغتنامه دهخداقاروره شناس . [ رو رَ / رِ ش َ / ش ِ ] (نف مرکب ) بول بیمارشناس . پزشکی که از بول بیمار بیماری او را تشخیص کند : قاروره شناس نبض بفشردقاروره شناخت رنج او برد.<p class="auth
قاروره ٔ برجلغتنامه دهخداقاروره ٔ برج . [ رو رَ / رِ ی ِ ب ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) قاروره که از برج اندازند (آنندراج ) : فلک قاروره ٔ برجت شد ای ماه سماقدران ملک پروانه ٔ نورت شد ای شمع جهانداران .میر خسرو (ا
قاروره بر سنگ زدنلغتنامه دهخداقاروره بر سنگ زدن . [ رو رَ / رِ ب َ س َ زَ دَ] (مص مرکب ) کنایه از ناخوش کردن عیش . (آنندراج ).
قاروره اندازلغتنامه دهخداقاروره انداز. [ رو رَ / رِ اَ ] (نف مرکب ) نفاطه . (حبیش تفلیسی ). کسی که در جنگ مأمور انداختن قاروره است .
قاروره شناسلغتنامه دهخداقاروره شناس . [ رو رَ / رِ ش َ / ش ِ ] (نف مرکب ) بول بیمارشناس . پزشکی که از بول بیمار بیماری او را تشخیص کند : قاروره شناس نبض بفشردقاروره شناخت رنج او برد.<p class="auth
قاروره ٔ برجلغتنامه دهخداقاروره ٔ برج . [ رو رَ / رِ ی ِ ب ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) قاروره که از برج اندازند (آنندراج ) : فلک قاروره ٔ برجت شد ای ماه سماقدران ملک پروانه ٔ نورت شد ای شمع جهانداران .میر خسرو (ا
قاروره بر سنگ زدنلغتنامه دهخداقاروره بر سنگ زدن . [ رو رَ / رِ ب َ س َ زَ دَ] (مص مرکب ) کنایه از ناخوش کردن عیش . (آنندراج ).
عفاصلغتنامه دهخداعفاص . [ ع ِ ] (ع اِ) پوست پاره ای که سر خنور بدان بندند و خنور و جز آن از چرم باشد، یا از غیر آن که در آن نفقه نهند. (منتهی الارب ). وعاء و ظرفی که نفقه در آن باشد، از پوست یا از پارچه . (از اقرب الموارد). || غلاف قاروره . (منتهی الارب ). غلاف قارورة و گویند آن پوستی است که
قاروره بر سنگ زدنلغتنامه دهخداقاروره بر سنگ زدن . [ رو رَ / رِ ب َ س َ زَ دَ] (مص مرکب ) کنایه از ناخوش کردن عیش . (آنندراج ).
قاروره اندازلغتنامه دهخداقاروره انداز. [ رو رَ / رِ اَ ] (نف مرکب ) نفاطه . (حبیش تفلیسی ). کسی که در جنگ مأمور انداختن قاروره است .
قاروره شناسلغتنامه دهخداقاروره شناس . [ رو رَ / رِ ش َ / ش ِ ] (نف مرکب ) بول بیمارشناس . پزشکی که از بول بیمار بیماری او را تشخیص کند : قاروره شناس نبض بفشردقاروره شناخت رنج او برد.<p class="auth
قاروره ٔ برجلغتنامه دهخداقاروره ٔ برج . [ رو رَ / رِ ی ِ ب ُ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) قاروره که از برج اندازند (آنندراج ) : فلک قاروره ٔ برجت شد ای ماه سماقدران ملک پروانه ٔ نورت شد ای شمع جهانداران .میر خسرو (ا