قرحلغتنامه دهخداقرح . [ ق َ ](ع اِ) ریش . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). تفرق الاتصال اللحمی اذا کان حدیثاً سمی جراحة فاذا تقادم حتی اجتمع فیه القیح سمی قرحة. ج ، قروح . || اثر گزیدگی سلاح . (منتهی الارب ). || آبله ریزه ای که بر اندام برآید. هرگاه روی به فساد کند و خارش پیدا کند شترریزگان را
قرحلغتنامه دهخداقرح . [ ق َ رَ ] (ع مص ) ریش برآمدن در پوست . (ناظم الاطباء). گویند: قَرِح َ الرجل قَرَحاً؛ ای خرجت به القروح . (اقرب الموارد). || آبله ریزه درآمدن در پوست . (ناظم الاطباء).گویند: قرح الفرس قرحاً؛ دارای قرحه گردید اسب . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || تمام دندان شدن . گویند
قرحلغتنامه دهخداقرح . [ ق ُ ] (ع اِ) ریش . (منتهی الارب ). || الم الجراحة. (بحر الجواهر). الم گزیدگی سلاح . (منتهی الارب ). || خستگی . (بحر الجواهر).
کره کرهلغتنامه دهخداکره کره . [ ] (اِخ ) دهی است از دهستان حومه ٔ بخش شاهین دژ شهرستان مراغه . کوهستانی و معتدل است و 90 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4).
کره کرهلغتنامه دهخداکره کره . [ ک َ رَ ک َ رَ ] (اِخ ) امیرآباد. دهی است از توابع تنکابن مازندران . (سفرنامه ٔ مازندران رابینو ص 106 و ترجمه ٔ آن ص 144).
قرحیلغتنامه دهخداقرحی . [ ق َ حا ] (ع ص ) خالص و بی آمیغ از هر چیزی . || (ص ، اِ) ج ِ قریح . (منتهی الارب ).
قرحیاءلغتنامه دهخداقرحیاء. [ ق ِ ] (ع اِ) زمین که خاص برای زراعت و نشاندن درختها باشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
قرحیلغتنامه دهخداقرحی . [ ق َ حا ] (ع ص ) خالص و بی آمیغ از هر چیزی . || (ص ، اِ) ج ِ قریح . (منتهی الارب ).
قرحیاءلغتنامه دهخداقرحیاء. [ ق ِ ] (ع اِ) زمین که خاص برای زراعت و نشاندن درختها باشد. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
متقرحلغتنامه دهخدامتقرح . [ م ُ ت َ ق َرْ رِ ] (ع ص ) قرحه دار و دارای ریش . ریش دار و ریش خورده .(ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)؛ جرب المتقرح . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || آماده و مستعد. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به تقرح شود.
ذوالقرحلغتنامه دهخداذوالقرح . [ ذُل ْ ق َ ] (اِخ ) لقب کعب بن خفاجه که بر تن اثر خستگی کاردی داشت . (منتهی الارب ) (المرصع). و قیل معویةابن الکلبی . (از حاشیه ٔ المرصع خطی ).
مقرحلغتنامه دهخدامقرح . [ م ُ ق َرْ رِ ] (ع ص ) که سبب ریش و قرحه شود. که تولید جراحت کند . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). دارویی که رطوبتهای بین اجزای جلد را به تحلیل برد و مواد ردیه را جذب کند و سبب تولید قرحه شود مثل بلادر. (ازکتاب قانون ص 149). دوایی را نام
